İnançlı vakit içinder sondan hayli uzakta

Morgoth

New member
Cadde bomboştu. Ortalık o kadar sessiz ve ıssızdı ki küçücük meydanda park etmiş bir iki araç, terk edilmiş üzere duruyordu. Derken kahveden bir genç çıktı, yan sokağa saptı ve gözden kayboldu. Bu kısa vadeli imaj, boşlukta bir hareketlilik hissine niye oldu.
Başımızı çevirip o tarafa, kahveye yanlışsız bakmıştık. Kahve taş bir yapıydı ve güya yüzsenelerdır orada duruyordu. İçindeki insan uğultusu artık anılarda kalmış olsa da kahvenin hâlâ orada, yerli yerinde duruyor olması karmaşık hislere niye oluyor. Zira çabucak bitişiğindeki sinema yıkılalı yıllar oldu.
Yeşilçam Sokağı’ndaki meskenlerin neredeyse tamamı harabe biçimde. Yeşilçam Sokağı’ndaki konutlar, harabeye dönmedilk evvel, Suriye görünümlüydü. Bu meskenlerin penceresinden sonun ötesinde tarlada çalışanlara sesini duyurmak mümkündü. Kimsesizlikten artık harabeye dönmüş konutların yeni görüntüsü, hudut boyunca çekilmiş duvarlar artık.


GÜVENLİ vakit içindeR ÇOK UZAKTA


“Abi çarşı epeyce kalabalık” demiştim.
Şakayı anlamıştı. “Dikkat et, kalabalıkta kaybolma” diye karşılık vermişti.
Can derdinden dükkâna sığınan birkaç yaşlının boş bıraktığı kursiler çabucak yanındaydı. Olur da muhabbet için bir gelen olur dükkâna diye o kursiler gün uzunluğu orada duruyordu.
Çay isteyecektik kahveden. Ancak çayı kahveden nasıl isteyecektik? Evvelce olsa bu mevsimde kahvenin masaları dışarı taşmış olurdu. Artık ortalıkta garson falan görünmüyordu. Cep telefonuna davrandı, “Zor bir şey değil” diyerek.
Çay bahçesi ile Demiryolları lojmanları içindeki kısa yol da duvarla kapatılmıştı. Evvelden, tam buradan yola bakıldığında Suriye kapısı görünüyordu. Kapının iki tarafında nöbet tutan askerler ve mütevazı bayrak gönderleri görünüyordu. Artık bir gövde gösterisi üzere metrelerce yükselen gönderin ucunda dev bir Türk bayrağı görünüyordu yalnızca.
Bu kısa yoldan istasyona çıkılan inançlı vakit içinder fazlaca uzaktaydı artık.


EVLER İNANÇLI DEĞİL ARTIK




“Dün gece” dedim, “bir daha silah sesleri vardı…”
“Silah sesler her vakit var” dedi öfkeyle karışık can ıstırabıyla.
Doğru söylüyordu, silah sesleri daima vardı kasabada. Hepimizin çocukluk uykuları gecelerce silah sesleriyle bölünmüştü. Fakat kaçakçılar ile askerler içinde çıkan müsademe can güvenliği tasasına niye olmuyordu. Mesken inançlıydı.
Şimdi o denli değil, roketler atılıyor, top atışları yapılıyor, SİHA’lar çeşit atıyor, izli mermiler konutların avlusuna düşüyor. Mesken, artık inançlı değil.
“Silah sesi duyar duymaz kaçıyoruz, daha sonra geri geliyoruz. Nereye gidelim kardeşim, burası bizim memleketimiz.”
İnsan niye terk etmez memleketini? Memleketi terk edilmiş bir kasabaya dönmüşse, her an bir savaşın ortasında kalma tehlikesi altındaysa… Tahminen yalnızca memleket hasreti çekmek istemediğindendir, kim bilir.
“Adam diyor, ‘Bir gece apansız gelebiliriz.’ Kimse demiyor burada beşerler yaşıyor.” Arapçanın tatlı tınısı hissediliyor Türkçesinde. Kaygısını anlatacak birini bulmuş, uzun konuşuyor. Bu terk edilmiş kasabada dükkân beklemenin fevkalade derdini bu türlü gidermeye çalışıyor.


BİÇARE HASRET


Gece kısa süren silah sesleri endişelenmeme ve “Burada ne işimiz var” diye düşünmeme niye olmuştu. Sabah ne silahların ne de komşuların sesi vardı. Komşular memleketi terk edeli epeyce olmuştu. Birkaç serçenin sesi, sessizliği bozuyor, bahçede dolanan kediler dikkat dağıtıyordu.
Narlar olgunlaşmış, güller açmıştı. Biber sürüyle, domates ve patlıcanlar bitiyor artık.
İnsan niçin terk eder memleketini? İş imkanları yoktur ya da memleket sonları dar geliyordur ve tahminen yalnızca gitmek için gidersin uzaklara.
Bunu düşündüm. Tahminen memlekette bütün kapılar kapanmıştır yüzüne ve gitmek mecburî bir maksat olmuştur. Toprağın, işin gücün, dostun kalmamışsa gidersin ve diğer diyarları yurt edinirsin. Sıla hasretini dindirmek için tekrar yine gelirsin ve her keresinde “Nerde eski hali” diye hayıflanarak, geri dönersin yurt edindiğin gurbete. Çocukluğun da gençliğin de yitip gitmiştir akan vakit içinde, belleğinde koruduğun yerlerle birlikte.
Bu, bir kısırdöngü üzere, bu biçimde sürer sarfiyat. Üstelik bu biçare hasreti, daima yabancısı kalacağın gurbette, kendi başına çekersin.


KİM DÜŞÜNÜR SEFİL BAKKALI


Akşam oluyor ve kahvedeki son birkaç kişi de meskenlerine dağılıyor.
Bir askeri araç gürültüyle caddeyi dönüyor, bakkalın önünde duruyor. Bir asker araçtan atlayıp bakkala yöneliyor selam vererek. Öteberi alıyor oyalanmadan ve tekrar araca atlayarak hudutta nöbet tutmaya gidiyor.
“Bunlara da yazık değil mi?” diye soruyor aracın gerisinden bakarak. daha sonra, “Kimsenin bunları da düşündüğü yok” dedi.
Doğru söylüyor, kimsenin bu bir avuç kalmış kasabayı düşündüğü yok. Hudut boyunca duvar çeken kimsenin sonun iki yakasında yaşayanları düşündüğü yok. Burada silik, düşünceli ve büyük beklentilerden umudunu kesmiş olsa da bir hayatın sürdüğünden bihaber üzere konuşuyor muktedirler. Gaye, savaş tamtamları ile iktidarın devamını sağlamak uğraşı ortasında olmaksa, kim düşünür sondaki bir sefil bakkalı?
Garson boş bardakları aldı hiç konuşmadan. Biz de ayrılmak üzere ayağa kalktık. O, “Hiç inançta değiliz” dedi. Ben bir şey demedim.
Benim bir şey demem bir şey tabir etmeyecekti. Temel konuşması gerekenler barıştan, demokrasiden, insan hak ve özgürlüklerinden kelam ederek iktidarı hedefleyenlerdi.

daha sonra cadde boyunca dizili dükkanların harap haline bakıp, “Bu bir hayalet kasaba” diye söylendim kendi kendime. Caddede selam verecek hiç kimse yoktu. Çocukluğumun, birinci gençliğimin elinden tutarak yürüdüm. İnsan, memleketime geldim derken, en çok çocukluğuna dönmüyor mu esasen.
 
Üst