Muhabir
New member
Garcia Marquez’in ünlü “Kırmızı Pazartesi” romanı üzere. Romanda hani herkes cinayet işleneceğini bilir, kimse bir şey yapmaz. Onun üzere… Meloni’nin zaferi İtalya için “kırmızı” değil de bir “kara pazartesi” oldu. Zira zafer kimseye sürpriz olmadı. Kamuoyu yoklamaları Giorgia Meloni’nin beklenen zaferini aylardır alayı valayla ilan etmekteydi.
45 yaşındaki çiçeği burnunda bayan başbakan adayı Meloni, 2012’de şahsen kendisinin kurduğu “Fratelli d’Italia/İtalya’nın Kardeşleri” ile sandıkta tarihi zafer sağladı. Oyların yüzde 26’sıyla “Çizme”nin bir numaralı partisine dönüşen “Kardeşler”in başında, artık cumhurbaşkanından hükümeti kurma bakılırsavini teslim alması bekleniyor. Meloni’nin nazaranvi alması halinde, tek başına değil; her biri yüzde 8’er oy alan Matteo Salvini’nin “Lega/Birlik” Partisi ile 86 yaşındaki Silvio Berlsconi’nin “Forza Italia” Partisi’nden oluşan bir sağ ittifak başında-toplam yüzde 44’lük bir sıklıkla- ülkeyi yönetmesi gerekiyor.
TARİHİ VE SİYASİ ZAFER
Bu durumda Meloni, İtalya’nın “ilk bayan başbakanı” olacak. Çok sağcı başkanın, Mussolini’nin iktidara geldiği 1922 yılının 100. yıldönümünde başbakanlığa çıkması da radikal dönemece fazlaca tarihi bir kıymet katıyor.
Meloni alışılmış “faşist” suçlamalarını reddediyor ve kendisinin bu etiketle anılmasını kabul etmiyor. Ne ki geçmişinde Duçe hayranlığı ile bilinen bayan önder, vaktiyle İtalya’da dağa taşa yazılı olan Mussolini’nin “Tanrı, vatan, aile/Dio, patria, famiglia” sloganıyla siyaset yapıyor. Sadece bu da değil, partisinin logosunda Mussolini destekçilerinin II. Dünya Savaşı daha sonrasında kurdukları “İtalyan Toplumsal Hareketi”nden devraldığı bir “alev” simgesini taşıyor. “Madem faşist değilsin, faşist simgeyle ne işin var? Şu simgeyi değiştir!” davetlerine kayıtsız kalmakta mahzur görmüyor. Meloni’nin zaferinin siyasi sonuçları da hayli. Bunların başta geleni, Avrupa’nın tüm çok sağ kümeleri için stratejik bir dönemeç olması. Sonuçlar ilan edilir edilmez birinci kutlamalar Avrupa’nın önde gelen faşist başkanları ve partilerinden geldi. Fransa’nın ırkçı “Reconquete” Partisi önderi Eric Zemmour çabucak, “Meloni bize iktidara ulaşmanın mümkün olduğunu gösterdi” dedi. Le Pen’ciler; “Avrupa halkları nihayet başlarını kaldırıyor ve kendi yazgılarını ellerine alıyorlar!” diyerek tezahürat yaptılar. Macaristan’dan Orban alkış korosuna katılmaktan kaçınmadı. Kuzeyde sandıkta taze zafer sağlayan İsveç çok sağcılarından, güneyde İspanya’nın Neo-frankocu “Vox” partisine dek Avrupa’nın en uçtaki tüm sağ oluşumları bayram ediyor ve zaferi, var iseydıkları bir duvarın yıkılışı olarak kutluyorlar.
SOLUN HEZİMETİ
Sürpriz olmamasına karşın Meloni zaferinin önlenememesinin baş sebebi solun dağınıklığı, bölünmüşlüğü, sahipsizliği ve çaresizliği. Meloni’nin bir numaralı rakibi olan ve Meloni’nin partisi dahil tüm partilerin “şahıs partisi” olduğu bir ortamda “tek gerçek siyasi parti” sayılan “Partito Democratico/Demokrat Parti(DP)”nin önderi Enrico Letta, Meloni üzere dişli, cazgır, maharetli bir başkan değil. Hatta önder değil. Uygar, bir memleketler arası bağlar proföserü. DP iç bölünmeler ve liderlik hengameleri yanında derin bir kimlik sorunu da yaşayan bir parti.
“Hükümet partisi” olmakla, “sol parti” olmak içindeki gelgitleri niçiniyle seçmeni ikna edemiyor. Seçmenlerinin bir kısmı partiyi “merkez olmamakla”, başka kısmı “sol olmamakla” suçluyor. “Ne İsa’ya ne Musa’ya” yaranabilen parti, göz bakılırsa nazaran gelen badireye karşı bu niçinle sandıkta oyların fakat yüzde 19’unu alabildi ve hezimet yaşadı. Öteki ufak siyasi oluşumlarla birlikte merkez sol ittifakın toplam oyları sonuçta yüzde 26’yı geçmiyor.
BELİRSİZLİK DÖNEMİ
Şimdi büyük olasılıkla Letta liderliği bırakacak ve parti sil baştan fetret periyoduna girecek. Solda – merkez sol ittifak haricinde kalan – bir dizi diğer şahıs partileri ve yüzde 15 civarında oy alan Beş Yıldız Hareketi var. Hepsinin oyu bir ortaya getirildiğinde sağ bloka karşı matematiksel olarak yüzde 50’lik bir çoğunluk mümkün. Lakin bu işbirliğini kotaracak bir ortak vizyon ve başkan ortada yok. Meloni dönemeci ile İtalya ve Avrupa bir belirsizlik periyoduna giriyor. Birinci defa AB kurucusu bir ülkenin başına çok sağcı bir önder geliyor. Bu, çabucak hemen Brexit şokunu atlatamamış Avrupa için de orijinal bir buhranın eşiği. Ünlü müellif Roberto Saviano’nun kelamlarıyla çünkü “İtalya nereye savrulsa Avrupa’nın gerisi daima geriden izliyor.”
45 yaşındaki çiçeği burnunda bayan başbakan adayı Meloni, 2012’de şahsen kendisinin kurduğu “Fratelli d’Italia/İtalya’nın Kardeşleri” ile sandıkta tarihi zafer sağladı. Oyların yüzde 26’sıyla “Çizme”nin bir numaralı partisine dönüşen “Kardeşler”in başında, artık cumhurbaşkanından hükümeti kurma bakılırsavini teslim alması bekleniyor. Meloni’nin nazaranvi alması halinde, tek başına değil; her biri yüzde 8’er oy alan Matteo Salvini’nin “Lega/Birlik” Partisi ile 86 yaşındaki Silvio Berlsconi’nin “Forza Italia” Partisi’nden oluşan bir sağ ittifak başında-toplam yüzde 44’lük bir sıklıkla- ülkeyi yönetmesi gerekiyor.
TARİHİ VE SİYASİ ZAFER
Bu durumda Meloni, İtalya’nın “ilk bayan başbakanı” olacak. Çok sağcı başkanın, Mussolini’nin iktidara geldiği 1922 yılının 100. yıldönümünde başbakanlığa çıkması da radikal dönemece fazlaca tarihi bir kıymet katıyor.
Meloni alışılmış “faşist” suçlamalarını reddediyor ve kendisinin bu etiketle anılmasını kabul etmiyor. Ne ki geçmişinde Duçe hayranlığı ile bilinen bayan önder, vaktiyle İtalya’da dağa taşa yazılı olan Mussolini’nin “Tanrı, vatan, aile/Dio, patria, famiglia” sloganıyla siyaset yapıyor. Sadece bu da değil, partisinin logosunda Mussolini destekçilerinin II. Dünya Savaşı daha sonrasında kurdukları “İtalyan Toplumsal Hareketi”nden devraldığı bir “alev” simgesini taşıyor. “Madem faşist değilsin, faşist simgeyle ne işin var? Şu simgeyi değiştir!” davetlerine kayıtsız kalmakta mahzur görmüyor. Meloni’nin zaferinin siyasi sonuçları da hayli. Bunların başta geleni, Avrupa’nın tüm çok sağ kümeleri için stratejik bir dönemeç olması. Sonuçlar ilan edilir edilmez birinci kutlamalar Avrupa’nın önde gelen faşist başkanları ve partilerinden geldi. Fransa’nın ırkçı “Reconquete” Partisi önderi Eric Zemmour çabucak, “Meloni bize iktidara ulaşmanın mümkün olduğunu gösterdi” dedi. Le Pen’ciler; “Avrupa halkları nihayet başlarını kaldırıyor ve kendi yazgılarını ellerine alıyorlar!” diyerek tezahürat yaptılar. Macaristan’dan Orban alkış korosuna katılmaktan kaçınmadı. Kuzeyde sandıkta taze zafer sağlayan İsveç çok sağcılarından, güneyde İspanya’nın Neo-frankocu “Vox” partisine dek Avrupa’nın en uçtaki tüm sağ oluşumları bayram ediyor ve zaferi, var iseydıkları bir duvarın yıkılışı olarak kutluyorlar.
SOLUN HEZİMETİ
Sürpriz olmamasına karşın Meloni zaferinin önlenememesinin baş sebebi solun dağınıklığı, bölünmüşlüğü, sahipsizliği ve çaresizliği. Meloni’nin bir numaralı rakibi olan ve Meloni’nin partisi dahil tüm partilerin “şahıs partisi” olduğu bir ortamda “tek gerçek siyasi parti” sayılan “Partito Democratico/Demokrat Parti(DP)”nin önderi Enrico Letta, Meloni üzere dişli, cazgır, maharetli bir başkan değil. Hatta önder değil. Uygar, bir memleketler arası bağlar proföserü. DP iç bölünmeler ve liderlik hengameleri yanında derin bir kimlik sorunu da yaşayan bir parti.
“Hükümet partisi” olmakla, “sol parti” olmak içindeki gelgitleri niçiniyle seçmeni ikna edemiyor. Seçmenlerinin bir kısmı partiyi “merkez olmamakla”, başka kısmı “sol olmamakla” suçluyor. “Ne İsa’ya ne Musa’ya” yaranabilen parti, göz bakılırsa nazaran gelen badireye karşı bu niçinle sandıkta oyların fakat yüzde 19’unu alabildi ve hezimet yaşadı. Öteki ufak siyasi oluşumlarla birlikte merkez sol ittifakın toplam oyları sonuçta yüzde 26’yı geçmiyor.
BELİRSİZLİK DÖNEMİ
Şimdi büyük olasılıkla Letta liderliği bırakacak ve parti sil baştan fetret periyoduna girecek. Solda – merkez sol ittifak haricinde kalan – bir dizi diğer şahıs partileri ve yüzde 15 civarında oy alan Beş Yıldız Hareketi var. Hepsinin oyu bir ortaya getirildiğinde sağ bloka karşı matematiksel olarak yüzde 50’lik bir çoğunluk mümkün. Lakin bu işbirliğini kotaracak bir ortak vizyon ve başkan ortada yok. Meloni dönemeci ile İtalya ve Avrupa bir belirsizlik periyoduna giriyor. Birinci defa AB kurucusu bir ülkenin başına çok sağcı bir önder geliyor. Bu, çabucak hemen Brexit şokunu atlatamamış Avrupa için de orijinal bir buhranın eşiği. Ünlü müellif Roberto Saviano’nun kelamlarıyla çünkü “İtalya nereye savrulsa Avrupa’nın gerisi daima geriden izliyor.”