Morgoth
New member
‘Kaçış’ dizisiyle çevrimiçi pazara giriş yapan Disney+, ikinci yerli üretimi ‘Dünyayla Benim Aramda’nın birinci kısımlarını yayınladı. Senaryosunu Pınar Bulut’un kaleme aldığı ve Hülya Gezer tarafınca yönetilen dizide günümüzün tanınan oyuncuları uzunluk gösteriyor. İsmi ve afişte yan yana uzanmış genç, sevilen oyuncu takımı ile seyirciyi çağırmasına rağmen söylemiş olduği şeyler oldukça sonlu gözüküyor.
Televizyon estetiğinden izler taşıyan üretim, bir defa daha havuzlu villaları, rezidansları ve bir atı çatlayıncaya kadar koşturacak genişlikte üst seviye yönetici odalarını bir ortaya getirirken yoksullar de bu odalara, bu gökdelenlere davetli/davetsiz bir halde sızıp ateşleyici bir tesir yaratmaktalar.
AYİNESİ FRAGMANDIR İŞİN, TAMAMINA BAKILMAZ!
Gezer’in yönettiği diziye geçmeden, birinci izlenimlere ve çerçeveye dair birkaç şey söylemek gerekiyor. Gerekirse “illallah” demeliyiz lakin bir reaksiyon vermeliyiz! çabucak hemen başlamadan üstelik… Televizyon estetiğinden dem vurdum. Televizyona yatkınlık da denebilir. Televizyon için üretilen fabrikasyon aşk dizileri malumunuz. Bunlar dalga konusu olsa da her yaz bir iki küçük dokunuşla güncellenip yola devam ediyorlar. Varlıklı oğlan ile yoksul ve sakar kızın aşkını işliyor bu diziler. Fakat doğal bir de aşk anlatılarına televizyonda çizilen daha genel bir çerçeve kelam konusu. Yaz kış demeden temel alınan bu çerçevede aşk, sınıf atlamanın bir aparatı olarak yorumlanıyor. bir daha bu yorum ötürüsıyla aşk, zenginlerin oyununa, gönül bağlantıları ise oyun parkına dönüşmüş durumda diyebiliriz.
Doğaldır, aşkı insani taraflarıyla ele almak daha fazla müşahede, daha fazla emek ister; karakterler daha gerçekçi olmalı, personellik ayrıntılı olmalı. Aşkın velayetini dal sonucuyla zenginlere bırakan sıradan aşk senaryoları her daim az vakit ve emekle hayli kazandıran işlerdir. Bu yatırım üretimciler için anlaşılır ama kolay yoldan çıkarda dahi hiç bir yenilik görmeyişimiz ve copy paste anlatıların “sarsıcı, etkileyici” üzere sıfatlarla sunulması rahatsız ediyor. ‘Dünyayla Benim Aramda’ dizisi de maalesef umut vadetmiyor. Daha fragmanından birebir şeyleri izleyeceğimizi kavrıyoruz. Örneğin Sinem karakterinin “ben” deyişi bütün bir dönemi gözlerimizin önünden bir sinema şeridi üzere geçiriyor.
MONOTON AŞK, ATEŞ, BARUT VE YAN YANA
‘Dünyayla Benim Aramda’, Birincinin ile Tolga’nın öyküsüyle açılıyor. Tolga (Buğra Gülsoy) bir ağa dizisinin parlayan yıldızı, Birincinin (Demet Özdemir) ise kıymetli bir moda mecmuasının genel yayın direktörüdür. Bir ödül merasiminde kesişen yolları tutkulu bir aşkın fitilini ateşler. Nedir ki hayal üzere başlayan bu aşk doludizgin devam etmez ve dört yıl daha sonra çifti birbirine yabancılaşmış görürüz. Tolga kahırlarını içine atmakta, İlkin’den giderek uzaklaşmaktadır. Tamir ettirilmeyen televizyon kumandası hengameye niye olmaktadır. Bağlantılarının çatırdadığını nazarann Birincinin, biraz da arkadaşı Burçin’in (Zerrin Tekindor) teşvikiyle çeşitli yollar dener. Evvel Berlin ismindeki düzmece bir toplumsal medya hesabından oyuncuya ulaşır ve dostluk geliştirir. Tolga, bu yeni ve sanal dostuyla tanışmak isteyince ise daha da ileri sarfiyat ve mecmuada staj yapan Sinem’den (Hafsanur Sancaktutan) Berlin’in yerine geçmesini ister. Bayan çaresizlikten, biraz da meraktan kabul eder. olağan olarak entrika akılda durduğu üzere durmaz ve ortalık karışır!
**
İlerleyen kısımlara dair yorumda bulunurken “karışacak” demek, temkini elden bırakmamak daha gerçek sanırım. Çünkü dizinin gidişatını aşağı üst kestirebiliyoruz. Birinci iki kısımda sürprize yer yoktu, tanıdık bir hikaye izledik. ötürüsıyla temel olarak bu tanıdıklığı kurcalayıp niçinlerine eğilmemiz ve Bulut’un senaryosunu, Gezer’in rejisini televizyon üzerinden tartışmamız lazım. aslına bakarsan dizi de son devirde sık rastladığımız üzere televizyon işlerini ve şov dünyasını merkeze alıyor.
.
Televizyon münasebetini vurgulamadan anlatıdaki çatışmalara ve karakterlere de şu biçimde bir göz atalım istiyorum. Dizide hareket noktası bir çiftin monoton bir bağlantıda kayboluşu. İlkin’in tanımıyla; 15 milyonluk kentte birbirini bulan çiftin tıpkı çatı altında kaybetmeleri. Hikayenin yazıldığı tarihe dair fikir veren lakin ufku pek genişletmeyen bu yaldızlı çerçeve aşinalığın birinci ve en değerli niçini. Tutkuyu kaybeden, cinsel hayatı yolunda gitmeyen bir çift var karşımızda.
SALON BAYANI BİRİNCİNİN VE OMZUNDA KÜRKLE GEZEN DEREBEYİ TOLGA
Çiftimizi tanıyalım. Televizyon ekranına bakmaktan feri sönmüş gözler(imiz) önündeki Tolga ile renkli sayfalar başında, kendisine entelektüel imkanlar yarattığını zanniçin Birincinin, genç âşıklarımız! Birincinin muhakkak ki atadan, anadan varlıklı… Özgüveni tavan. O denli ki kar yağarken balodan sıkılıp da çıktığı şık yerin terasında askılı elbisesiyle salınıyor. Hasta olmaktan korkmuyor. Sınıfsal bir özgüven tahminen de onunkisi. Tolga garibimiz ise emek ağır ve türbülansı bol bir dünyada uzunluk gösteriyor. Kendini bulamamaktan, rollerine kişiliğini yansıtamamaktan şikâyetçi ve şüphesiz keşfedilememekten, yeni teklif alamamaktan… Dört dönem boyunca ucuz bir diziye saplanıp kaldığı ve alaylı olduğu için canı oldukça sıkkın. Enteresandır, Tolga yenilik yahut kırılma da aramıyor, karşı taraftan bekliyor her şeyi. Bu durum da korkaklığından fazla konfora düşkünlüğünü işaret ediyor. Tolga, yeni işler denemek istiyor ama tutmuş dizisini bırakacak kadar değil! Tipik bir “o kadar uzun uzunluklu değil” çelişkisiyle depreşmiş sancı.
bir daha Tolga en yakını gördüğü, birinci görüşte vurulmanın ötesinde tüm ömrünü yanı başında geçireceğini düşündüğü İlkin’den uzaklaşmış, komplekslerinin ve kararsızlıklarının esiri olmuş. İçini dökecek, öbür bir tabirle eylemsizliğini paka çekip vicdanını rahatlatacak bir sıkıntı ve kabahat ortağı arıyor. Derin bir karakter süsü verilen Tolga, sert adamlığının ve yaralarının altında ne saklıyor sanki? Dizi setindeki gösterisini neye borçlu örneğin? Ne dürtüyor onu, ne kışkırtıyor bu biçimde? Veya zahirde şirin bir maçoyken işin iç yüzünde özgüvensizlik dehlizlerinde kaybolan bir karakteri, Rus derebeyi üzere çizmek kimin fikriydi? Bir sahnede omzundaki kürkle ve sarhoş biçimde balo salonuna giriyor. Aşkları da bu salondaki bakışmalardan filizleniyor. İlkin’e baktığımızda ise şov dünyasının eril yaklaşımını görüyoruz. kuvvetli lakin erkeğini yörüngesinde tutabilmek için canını dişine takan, uydularını ha teğe uzaya fırlatan kadın! Dizide Berlin ve Sinem uydularını arka arda diziyor sevgilisinin boşluğuna! Cesaretli lakin lise önünde saç saça baş başa hengame edecek kadar… Otoriter fakat saçlarında sevdiceğinin eli gezindiğinde tüm yönetimsel ve hatta bilişsel özelliklerini yitirecek kadar de kırılgan. Bu eril lisan, günümüz dizilerinde “kuvvetli” bir maskeyle dolaşan bayanın erkeği uğruna yaşadığını ve bir daha erkeği uğruna türlü çabalara atıldığını ortaya koyuyor.
.
Öte yandan Birincinin, ayakları yere sağlam basan, güzel çizilmiş bir karakter sayılmaz. Daima entelektüel olduğu duyuruluyor ama gezdiği fotoğraf standını, kodamanlarla birlikte izlediği operayı ve fuayede lafladığı tiyatrocuları (Ki bu tiyatrocuları Bedri Baykam ile Ayşenil Şamlıoğlu canlandırıyorlar) saymazsak bu biçimde bir kimliğe sahip olduğunu düşündürmüyor.
İlkin, iki bakımdan günümüz “kuvvetli kadın” karakterleri ile özdeşleştirilebilir. Niteliklerinden birincisi güçlü, oburu ise moda mecmuasında çalışıyor olması. Moda mecmuaları ve dokuma kesimi günümüz dizilerinde türedilerin, has burjuvaların şımarık çocuklarına doğal liman olmuş sanki! 80’lerde yerli sinema, zenginleri galerilere ve antikacılara üşüşmüş betimliyordu. Gülse Birsel’in dizisi ‘Avrupa Yakası’ ise kaymak tabakanın yeni beğenilen uğraşının moda olduğunu açıklığa kavuşturmuştu. Artık artık her iki yaz dizisinden birinde moda mecmuasına veyahut dokuma kesimine rastlıyoruz; üstelik aşkların kahramanları da o denli çalımlı podyum modelleri falan değil. Entelektüel dergiciler, sakar stajyerler başrollerde hep! Bu denklemde bayanları entelektüel, marjinal (alternatif) ya da mahalleli, fakir (kaide) rollerinde izliyoruz. Birincinin de bu denkleme rahatça sığmış.
YOKSULUN SİNESİNİ DÖVDÜĞÜ YERDE SİNEM
‘Dünyayla Benim Aramda’, birinci iki kısmında bitmeye yüz tutmuş bir ilgiyi mevzu alıyor. bir daha dirilme ve diriltme uğraşlarını, bu güçlü çiftin bocalamasını izliyoruz lakin “bu aşk nasıl dirilecek?” sorusunun karşılığını bir daha fakirler veriyor. Sinem anahtar oluyor bu kere, fake bir hesabı ete kemiğe bürüyor. Tolga’yı kendine çekiyor, kendisi de çekiliyor bu cazibe girdabına ve kaybolup gidiyor. En son bir yokuşta, Arnavut taşlara bastığı ayağını, yalpalayışını görüyoruz. Girdap kapanıyor.
.
Tolga, tuhaf derebey tutumlarını bir kenara bırakırsak nispeten uygun çizilmiş bir karakter lakin Birincinin ve Sinem karakterleri ham kalmış. Bunun niçini ise büyük ölçüde bir sınıfın temsiline indirgenmeleri… Birincinin varsılları, Sinem fakirleri temsil ederken bu paket program karakterlerini zayıflatıyor ve kompozisyondaki aşırılık ister istemez inandırıcılık sorunu doğuruyor. Sinem, mecmuada iki yıldır staj yapıyormuş örneğin. 18. yüzyıl İngiltere’sinde dahi iki yıl “staj” yapılıyor muydu, tartışılır. ‘İki Yıl Okul Tatili’ kitabı var Jules Verne’nin lakin mevzumuzla ilgisi yok.
Bize “biraz abartılı geldi”! Bu bayan hiç mi sorgulamamış oradaki varlığını? Tamam, meslek hırsına kapılsın falan demiyoruz lakin staj denilen şey getir götür işi, ayak işi. özetlemek gerekirsesı oradaki (ortamdaki) varlığının niçini yokluğu aslında, bu çarpık durumu hiç mi sorgulamamış kızımız? Ezilmeyi, aşağılanmayı hiç yadırgamıyor, yayın direktörünün seni kovuyorum sözünü buyruk belliyor. Neredeyse sorgulamıyor kovulmayı. Nutku tutulmuş bir vaziyette İlkin’in söylevini dinliyor. Neymiş maksatları küçükmüş, dünyası küçükmüş! Büyütmek istemez miymiş? Miş muş da müş müş! “Küçük hanım küçük hanım, ben de sizin üzere üstü açık Lexus arabaya binsem hiç küçük düşünür müyüm?” demiyor. Bir yandan ise bu pasif tavır sınıfsal özü dışa vuruyor. Soma Katliamı’nın akabinde yaralı çıkarılan bir madencinin “çizmelerimi çıkarayım, sedye kirlenmesin” tabiri Sinem’in hızında beliriyor âdeta. İç acıtan, öfkeden mecnuna döndüren bir tabir bu… Sinem birinci kısımda şemsiyesini unuttuğu için sırsıklam bir hâlde İlkin’in odasına gidiyor. Birincinin teklif edeceği iş için (sevgilisini ayartması için yani) sıcak davranıyor Sinem’e ve bir bluz veriyor gardırobundan. Sinem “özür dilerim” diyor. Buradaki “özür dilerim” utancı, “çizmelerimi çıkarayım” ile tıpkı mahcup kelam ailesinden!
Sinem, sınıfının bütün zayıflıklarını kuşanmış. Sınıf atlamak, hayaller dünyasına dalmak, diğer öteki yerlerde kaybolmak için yaratılmış üzere. Konut sahibi kirayı ödemediği için dairesinin kilidini değiştirince kapıda kalıyor. Annesini arayıp para istiyor, annesi telefonda “oralarda yapamazsın kızım, yanımıza dön,” gibisinden bir şeyler söylüyor. Muhakkak ki Hasan dağına oduna gitmiş Sinem, iki yıldır da dönmemiş! Odun arıyor! Sinem’i otobüs bile almıyor. Otobüs yahu! Ötesi var mı? Kimse tarafınca görülmediği için şikâyetçi genç bayan. İETT otobüslerinin kör noktası olmaz fakat bilemedik.
TELEVİZYON, TELEVİZYON, TELEVİZYON! NE İSTİYORSUNUZ ŞU CAMDAN!
Geldik dizinin de, yazının da en hararetli kısmına. Dizide seyirci setlere konuk olarak, karavanlara girerek televizyon dünyasına çekiliyor. Dahası bu dünya dizideki çatışmayı da meydana getirmekte. Tolga, bağıyla birlikte ilerleyen televizyon işinden sıkılmasa tahminen bu aşk da birinci günkü sıcaklığıyla sürecek. Nedir o denli olmamış. Tolga reytinge, gönül ilgisi de rutine, konfora yenik düşmüş. Burada esasen bir koşutluk görülüyor. Televizyon işte dizinin bu kadar ortasında. Televizyona vurmak son devirde revaçta. Uyarlama dizi ‘Menajerimi Ara’ da bir televizyon kanalında televizyon dizilerini eleştiriyordu ki bu iç içelik hâli bile dalın, işleyişine yönelik dönük denetim altına alma eforuna yorulabilir. “Yakınımda eleştirsin, ileri gitmesin” siyaseti izleniyor anlaşılan. ‘Dünyayla Benim Aramda’ dizisinde ise bu tenkit artık gösteriye dökülüyor. Tolga bir sahnede coşageliyor ve geçersiz kanı (renkli şurubu) başından aşağı boca ediyor, sağa sola çıkışıyor. Bir manada medyada olan medyatik oluyor! şüphesiz bir şeyler değişiyor. Tolga’nın arkadaşı Cüneyt (İbrahim Selim) direktörü kovduruyor, yerine gelen senarist ise rol arkadaşını senaryodan çıkarıyor. Ayak oyunları, karavan oyunları, bar oyunları. Bizi ilgilendiren kısmı televizyonun niye bu kadar tenkide, reaksiyona gereksinim duyması. Televizyon dizileri amaca alınıyor lakin lisana getirilen problemlerde bir arpa uzunluğu yol alınmıyor. Demek ki bölümün paydaşları hâllerinden mutlu; demek ki Tolgalar, gerçek hayatta tükenen Meryem Uzerliler isyankâr birer örnek ve demek ki her mağduriyet tıpkı samimiyetten beslenmiyor. Uzun mühletler, en epeyce tartışılan hususlardan lakin bu tartışma başladığında bir televizyon dizisi ortalama 150 dakikaydı hâlâ o denli…
.
Peki, niye yerinde saymış kesim? İyileşememenin asıl niçini bu katı kuralların üretimci keyfinden çok seyircinin talebinden kaynaklanması diyebiliriz. Seyirci televizyonu seviyor. Siz bakmayın Birincinin üzere “ben televizyon seyredemiyorum” diyenlere. Onlar da seyrediyor. Televizyonda değilse bile çevrimiçi platformlarda seyrediyorlar. Zira televizyon her yerde! ‘Dünyayla Benim Aramda’ da televizyon ruhundan nasiplenmiş bir iş… sıradan bir sahne ile açıklayalım. Ödül merasimi gecesi var birinci kısımda. Kırmızı halı serilmiş görkemli binanın merdivenlerine… Ünlüler geliyor, kısa bir demeç ve poz veriyor, akabinde yapıya giriyorlar. Basının yerleşiminden, konukların kadraja girişine kadar televizyon mantığından adım adım, açı açı esinlenmiş bir sahne izliyoruz. Platform niye televizyonun lisanıyla konuşuyor burada? olağan olarak bağlantı kurmak için! Konuştuğu seyirci çabucak hemen 150 dakikalık dizilerden sıkılmamış bir seyirci, tarife muhtaçlık duyan, o epey şikâyet ettiği on dakikalık bakışmalarda telefonuna dalıp giden bir seyirci. Yazısız kelamsız, imzanın gözlerle atıldığı, mührün uzun uzun vurulduğu ve üflendiği bir muahede. Televizyon dünyasında reformlardan bahsedemediğimiz üzere tesir alanının da daralıyor imajı altında genişlediğine, mecra mecra yayıldığına şahit oluyoruz. Bir yandan televizyon etkili-esintili işlerin platformlarda uzunluk göstermesi hem müddeti kısa, hikayesi tavsamayan işlerin izleyiciye ulaşmasını sağlayabilir hem televizyondaki yabanî ortamın terapisi, alternatifi değil de ikamesi ile sağlanabilir. Bu imkâna da sevinmeliyiz belki!
DÜNYAYLA SİZİN ARANIZDA, NE EKSİK NE FAZLA
‘Dünyayla Benim Aramda’ sevilen genç oyuncuların hatırına izlenecek, sevilerek takip edilecektir. Şüphesiz! aslına bakarsan bu şartların yerine getirilmesi dahi hikayenin gide gele eskitilmiş bir toprak yolda ilerlediğine, neyi amaçlayıp neyi önemsediğine de ispat sayılabilir. Bir televizyon hikayesini televizyon estetiğiyle, teknik açıdan bir tık güzelleştirerek aktaran dizide oyunculukların kendi yolunu bulacağını, hudutların zorlanmayacağını öngörüyoruz. tıpkı vakitte, görünmezler görünür olacak, görünürler didişecek, epeyce görünürler ise başlarını jakuzilerde suya gömecek ve etrafa köpükler sıçratacak. Zenginler yoksulları parmağında oynatacak, daha sonra tam aykırısı olacak. Bu esnada ritmi pır pır eden, seyirciyi havaya sokan “kırılma” müzikleri çalacak. Ne eksik ne fazla; sizin aranızda olacak, sizin aranızda kalacak. Biz mi? Biz bakmıyoruz, hadi!
Televizyon estetiğinden izler taşıyan üretim, bir defa daha havuzlu villaları, rezidansları ve bir atı çatlayıncaya kadar koşturacak genişlikte üst seviye yönetici odalarını bir ortaya getirirken yoksullar de bu odalara, bu gökdelenlere davetli/davetsiz bir halde sızıp ateşleyici bir tesir yaratmaktalar.
AYİNESİ FRAGMANDIR İŞİN, TAMAMINA BAKILMAZ!
Gezer’in yönettiği diziye geçmeden, birinci izlenimlere ve çerçeveye dair birkaç şey söylemek gerekiyor. Gerekirse “illallah” demeliyiz lakin bir reaksiyon vermeliyiz! çabucak hemen başlamadan üstelik… Televizyon estetiğinden dem vurdum. Televizyona yatkınlık da denebilir. Televizyon için üretilen fabrikasyon aşk dizileri malumunuz. Bunlar dalga konusu olsa da her yaz bir iki küçük dokunuşla güncellenip yola devam ediyorlar. Varlıklı oğlan ile yoksul ve sakar kızın aşkını işliyor bu diziler. Fakat doğal bir de aşk anlatılarına televizyonda çizilen daha genel bir çerçeve kelam konusu. Yaz kış demeden temel alınan bu çerçevede aşk, sınıf atlamanın bir aparatı olarak yorumlanıyor. bir daha bu yorum ötürüsıyla aşk, zenginlerin oyununa, gönül bağlantıları ise oyun parkına dönüşmüş durumda diyebiliriz.
Doğaldır, aşkı insani taraflarıyla ele almak daha fazla müşahede, daha fazla emek ister; karakterler daha gerçekçi olmalı, personellik ayrıntılı olmalı. Aşkın velayetini dal sonucuyla zenginlere bırakan sıradan aşk senaryoları her daim az vakit ve emekle hayli kazandıran işlerdir. Bu yatırım üretimciler için anlaşılır ama kolay yoldan çıkarda dahi hiç bir yenilik görmeyişimiz ve copy paste anlatıların “sarsıcı, etkileyici” üzere sıfatlarla sunulması rahatsız ediyor. ‘Dünyayla Benim Aramda’ dizisi de maalesef umut vadetmiyor. Daha fragmanından birebir şeyleri izleyeceğimizi kavrıyoruz. Örneğin Sinem karakterinin “ben” deyişi bütün bir dönemi gözlerimizin önünden bir sinema şeridi üzere geçiriyor.
MONOTON AŞK, ATEŞ, BARUT VE YAN YANA
‘Dünyayla Benim Aramda’, Birincinin ile Tolga’nın öyküsüyle açılıyor. Tolga (Buğra Gülsoy) bir ağa dizisinin parlayan yıldızı, Birincinin (Demet Özdemir) ise kıymetli bir moda mecmuasının genel yayın direktörüdür. Bir ödül merasiminde kesişen yolları tutkulu bir aşkın fitilini ateşler. Nedir ki hayal üzere başlayan bu aşk doludizgin devam etmez ve dört yıl daha sonra çifti birbirine yabancılaşmış görürüz. Tolga kahırlarını içine atmakta, İlkin’den giderek uzaklaşmaktadır. Tamir ettirilmeyen televizyon kumandası hengameye niye olmaktadır. Bağlantılarının çatırdadığını nazarann Birincinin, biraz da arkadaşı Burçin’in (Zerrin Tekindor) teşvikiyle çeşitli yollar dener. Evvel Berlin ismindeki düzmece bir toplumsal medya hesabından oyuncuya ulaşır ve dostluk geliştirir. Tolga, bu yeni ve sanal dostuyla tanışmak isteyince ise daha da ileri sarfiyat ve mecmuada staj yapan Sinem’den (Hafsanur Sancaktutan) Berlin’in yerine geçmesini ister. Bayan çaresizlikten, biraz da meraktan kabul eder. olağan olarak entrika akılda durduğu üzere durmaz ve ortalık karışır!
**
İlerleyen kısımlara dair yorumda bulunurken “karışacak” demek, temkini elden bırakmamak daha gerçek sanırım. Çünkü dizinin gidişatını aşağı üst kestirebiliyoruz. Birinci iki kısımda sürprize yer yoktu, tanıdık bir hikaye izledik. ötürüsıyla temel olarak bu tanıdıklığı kurcalayıp niçinlerine eğilmemiz ve Bulut’un senaryosunu, Gezer’in rejisini televizyon üzerinden tartışmamız lazım. aslına bakarsan dizi de son devirde sık rastladığımız üzere televizyon işlerini ve şov dünyasını merkeze alıyor.
.
Televizyon münasebetini vurgulamadan anlatıdaki çatışmalara ve karakterlere de şu biçimde bir göz atalım istiyorum. Dizide hareket noktası bir çiftin monoton bir bağlantıda kayboluşu. İlkin’in tanımıyla; 15 milyonluk kentte birbirini bulan çiftin tıpkı çatı altında kaybetmeleri. Hikayenin yazıldığı tarihe dair fikir veren lakin ufku pek genişletmeyen bu yaldızlı çerçeve aşinalığın birinci ve en değerli niçini. Tutkuyu kaybeden, cinsel hayatı yolunda gitmeyen bir çift var karşımızda.
SALON BAYANI BİRİNCİNİN VE OMZUNDA KÜRKLE GEZEN DEREBEYİ TOLGA
Çiftimizi tanıyalım. Televizyon ekranına bakmaktan feri sönmüş gözler(imiz) önündeki Tolga ile renkli sayfalar başında, kendisine entelektüel imkanlar yarattığını zanniçin Birincinin, genç âşıklarımız! Birincinin muhakkak ki atadan, anadan varlıklı… Özgüveni tavan. O denli ki kar yağarken balodan sıkılıp da çıktığı şık yerin terasında askılı elbisesiyle salınıyor. Hasta olmaktan korkmuyor. Sınıfsal bir özgüven tahminen de onunkisi. Tolga garibimiz ise emek ağır ve türbülansı bol bir dünyada uzunluk gösteriyor. Kendini bulamamaktan, rollerine kişiliğini yansıtamamaktan şikâyetçi ve şüphesiz keşfedilememekten, yeni teklif alamamaktan… Dört dönem boyunca ucuz bir diziye saplanıp kaldığı ve alaylı olduğu için canı oldukça sıkkın. Enteresandır, Tolga yenilik yahut kırılma da aramıyor, karşı taraftan bekliyor her şeyi. Bu durum da korkaklığından fazla konfora düşkünlüğünü işaret ediyor. Tolga, yeni işler denemek istiyor ama tutmuş dizisini bırakacak kadar değil! Tipik bir “o kadar uzun uzunluklu değil” çelişkisiyle depreşmiş sancı.
bir daha Tolga en yakını gördüğü, birinci görüşte vurulmanın ötesinde tüm ömrünü yanı başında geçireceğini düşündüğü İlkin’den uzaklaşmış, komplekslerinin ve kararsızlıklarının esiri olmuş. İçini dökecek, öbür bir tabirle eylemsizliğini paka çekip vicdanını rahatlatacak bir sıkıntı ve kabahat ortağı arıyor. Derin bir karakter süsü verilen Tolga, sert adamlığının ve yaralarının altında ne saklıyor sanki? Dizi setindeki gösterisini neye borçlu örneğin? Ne dürtüyor onu, ne kışkırtıyor bu biçimde? Veya zahirde şirin bir maçoyken işin iç yüzünde özgüvensizlik dehlizlerinde kaybolan bir karakteri, Rus derebeyi üzere çizmek kimin fikriydi? Bir sahnede omzundaki kürkle ve sarhoş biçimde balo salonuna giriyor. Aşkları da bu salondaki bakışmalardan filizleniyor. İlkin’e baktığımızda ise şov dünyasının eril yaklaşımını görüyoruz. kuvvetli lakin erkeğini yörüngesinde tutabilmek için canını dişine takan, uydularını ha teğe uzaya fırlatan kadın! Dizide Berlin ve Sinem uydularını arka arda diziyor sevgilisinin boşluğuna! Cesaretli lakin lise önünde saç saça baş başa hengame edecek kadar… Otoriter fakat saçlarında sevdiceğinin eli gezindiğinde tüm yönetimsel ve hatta bilişsel özelliklerini yitirecek kadar de kırılgan. Bu eril lisan, günümüz dizilerinde “kuvvetli” bir maskeyle dolaşan bayanın erkeği uğruna yaşadığını ve bir daha erkeği uğruna türlü çabalara atıldığını ortaya koyuyor.
.
Öte yandan Birincinin, ayakları yere sağlam basan, güzel çizilmiş bir karakter sayılmaz. Daima entelektüel olduğu duyuruluyor ama gezdiği fotoğraf standını, kodamanlarla birlikte izlediği operayı ve fuayede lafladığı tiyatrocuları (Ki bu tiyatrocuları Bedri Baykam ile Ayşenil Şamlıoğlu canlandırıyorlar) saymazsak bu biçimde bir kimliğe sahip olduğunu düşündürmüyor.
İlkin, iki bakımdan günümüz “kuvvetli kadın” karakterleri ile özdeşleştirilebilir. Niteliklerinden birincisi güçlü, oburu ise moda mecmuasında çalışıyor olması. Moda mecmuaları ve dokuma kesimi günümüz dizilerinde türedilerin, has burjuvaların şımarık çocuklarına doğal liman olmuş sanki! 80’lerde yerli sinema, zenginleri galerilere ve antikacılara üşüşmüş betimliyordu. Gülse Birsel’in dizisi ‘Avrupa Yakası’ ise kaymak tabakanın yeni beğenilen uğraşının moda olduğunu açıklığa kavuşturmuştu. Artık artık her iki yaz dizisinden birinde moda mecmuasına veyahut dokuma kesimine rastlıyoruz; üstelik aşkların kahramanları da o denli çalımlı podyum modelleri falan değil. Entelektüel dergiciler, sakar stajyerler başrollerde hep! Bu denklemde bayanları entelektüel, marjinal (alternatif) ya da mahalleli, fakir (kaide) rollerinde izliyoruz. Birincinin de bu denkleme rahatça sığmış.
YOKSULUN SİNESİNİ DÖVDÜĞÜ YERDE SİNEM
‘Dünyayla Benim Aramda’, birinci iki kısmında bitmeye yüz tutmuş bir ilgiyi mevzu alıyor. bir daha dirilme ve diriltme uğraşlarını, bu güçlü çiftin bocalamasını izliyoruz lakin “bu aşk nasıl dirilecek?” sorusunun karşılığını bir daha fakirler veriyor. Sinem anahtar oluyor bu kere, fake bir hesabı ete kemiğe bürüyor. Tolga’yı kendine çekiyor, kendisi de çekiliyor bu cazibe girdabına ve kaybolup gidiyor. En son bir yokuşta, Arnavut taşlara bastığı ayağını, yalpalayışını görüyoruz. Girdap kapanıyor.
.
Tolga, tuhaf derebey tutumlarını bir kenara bırakırsak nispeten uygun çizilmiş bir karakter lakin Birincinin ve Sinem karakterleri ham kalmış. Bunun niçini ise büyük ölçüde bir sınıfın temsiline indirgenmeleri… Birincinin varsılları, Sinem fakirleri temsil ederken bu paket program karakterlerini zayıflatıyor ve kompozisyondaki aşırılık ister istemez inandırıcılık sorunu doğuruyor. Sinem, mecmuada iki yıldır staj yapıyormuş örneğin. 18. yüzyıl İngiltere’sinde dahi iki yıl “staj” yapılıyor muydu, tartışılır. ‘İki Yıl Okul Tatili’ kitabı var Jules Verne’nin lakin mevzumuzla ilgisi yok.
Bize “biraz abartılı geldi”! Bu bayan hiç mi sorgulamamış oradaki varlığını? Tamam, meslek hırsına kapılsın falan demiyoruz lakin staj denilen şey getir götür işi, ayak işi. özetlemek gerekirsesı oradaki (ortamdaki) varlığının niçini yokluğu aslında, bu çarpık durumu hiç mi sorgulamamış kızımız? Ezilmeyi, aşağılanmayı hiç yadırgamıyor, yayın direktörünün seni kovuyorum sözünü buyruk belliyor. Neredeyse sorgulamıyor kovulmayı. Nutku tutulmuş bir vaziyette İlkin’in söylevini dinliyor. Neymiş maksatları küçükmüş, dünyası küçükmüş! Büyütmek istemez miymiş? Miş muş da müş müş! “Küçük hanım küçük hanım, ben de sizin üzere üstü açık Lexus arabaya binsem hiç küçük düşünür müyüm?” demiyor. Bir yandan ise bu pasif tavır sınıfsal özü dışa vuruyor. Soma Katliamı’nın akabinde yaralı çıkarılan bir madencinin “çizmelerimi çıkarayım, sedye kirlenmesin” tabiri Sinem’in hızında beliriyor âdeta. İç acıtan, öfkeden mecnuna döndüren bir tabir bu… Sinem birinci kısımda şemsiyesini unuttuğu için sırsıklam bir hâlde İlkin’in odasına gidiyor. Birincinin teklif edeceği iş için (sevgilisini ayartması için yani) sıcak davranıyor Sinem’e ve bir bluz veriyor gardırobundan. Sinem “özür dilerim” diyor. Buradaki “özür dilerim” utancı, “çizmelerimi çıkarayım” ile tıpkı mahcup kelam ailesinden!
Sinem, sınıfının bütün zayıflıklarını kuşanmış. Sınıf atlamak, hayaller dünyasına dalmak, diğer öteki yerlerde kaybolmak için yaratılmış üzere. Konut sahibi kirayı ödemediği için dairesinin kilidini değiştirince kapıda kalıyor. Annesini arayıp para istiyor, annesi telefonda “oralarda yapamazsın kızım, yanımıza dön,” gibisinden bir şeyler söylüyor. Muhakkak ki Hasan dağına oduna gitmiş Sinem, iki yıldır da dönmemiş! Odun arıyor! Sinem’i otobüs bile almıyor. Otobüs yahu! Ötesi var mı? Kimse tarafınca görülmediği için şikâyetçi genç bayan. İETT otobüslerinin kör noktası olmaz fakat bilemedik.
TELEVİZYON, TELEVİZYON, TELEVİZYON! NE İSTİYORSUNUZ ŞU CAMDAN!
Geldik dizinin de, yazının da en hararetli kısmına. Dizide seyirci setlere konuk olarak, karavanlara girerek televizyon dünyasına çekiliyor. Dahası bu dünya dizideki çatışmayı da meydana getirmekte. Tolga, bağıyla birlikte ilerleyen televizyon işinden sıkılmasa tahminen bu aşk da birinci günkü sıcaklığıyla sürecek. Nedir o denli olmamış. Tolga reytinge, gönül ilgisi de rutine, konfora yenik düşmüş. Burada esasen bir koşutluk görülüyor. Televizyon işte dizinin bu kadar ortasında. Televizyona vurmak son devirde revaçta. Uyarlama dizi ‘Menajerimi Ara’ da bir televizyon kanalında televizyon dizilerini eleştiriyordu ki bu iç içelik hâli bile dalın, işleyişine yönelik dönük denetim altına alma eforuna yorulabilir. “Yakınımda eleştirsin, ileri gitmesin” siyaseti izleniyor anlaşılan. ‘Dünyayla Benim Aramda’ dizisinde ise bu tenkit artık gösteriye dökülüyor. Tolga bir sahnede coşageliyor ve geçersiz kanı (renkli şurubu) başından aşağı boca ediyor, sağa sola çıkışıyor. Bir manada medyada olan medyatik oluyor! şüphesiz bir şeyler değişiyor. Tolga’nın arkadaşı Cüneyt (İbrahim Selim) direktörü kovduruyor, yerine gelen senarist ise rol arkadaşını senaryodan çıkarıyor. Ayak oyunları, karavan oyunları, bar oyunları. Bizi ilgilendiren kısmı televizyonun niye bu kadar tenkide, reaksiyona gereksinim duyması. Televizyon dizileri amaca alınıyor lakin lisana getirilen problemlerde bir arpa uzunluğu yol alınmıyor. Demek ki bölümün paydaşları hâllerinden mutlu; demek ki Tolgalar, gerçek hayatta tükenen Meryem Uzerliler isyankâr birer örnek ve demek ki her mağduriyet tıpkı samimiyetten beslenmiyor. Uzun mühletler, en epeyce tartışılan hususlardan lakin bu tartışma başladığında bir televizyon dizisi ortalama 150 dakikaydı hâlâ o denli…
.
Peki, niye yerinde saymış kesim? İyileşememenin asıl niçini bu katı kuralların üretimci keyfinden çok seyircinin talebinden kaynaklanması diyebiliriz. Seyirci televizyonu seviyor. Siz bakmayın Birincinin üzere “ben televizyon seyredemiyorum” diyenlere. Onlar da seyrediyor. Televizyonda değilse bile çevrimiçi platformlarda seyrediyorlar. Zira televizyon her yerde! ‘Dünyayla Benim Aramda’ da televizyon ruhundan nasiplenmiş bir iş… sıradan bir sahne ile açıklayalım. Ödül merasimi gecesi var birinci kısımda. Kırmızı halı serilmiş görkemli binanın merdivenlerine… Ünlüler geliyor, kısa bir demeç ve poz veriyor, akabinde yapıya giriyorlar. Basının yerleşiminden, konukların kadraja girişine kadar televizyon mantığından adım adım, açı açı esinlenmiş bir sahne izliyoruz. Platform niye televizyonun lisanıyla konuşuyor burada? olağan olarak bağlantı kurmak için! Konuştuğu seyirci çabucak hemen 150 dakikalık dizilerden sıkılmamış bir seyirci, tarife muhtaçlık duyan, o epey şikâyet ettiği on dakikalık bakışmalarda telefonuna dalıp giden bir seyirci. Yazısız kelamsız, imzanın gözlerle atıldığı, mührün uzun uzun vurulduğu ve üflendiği bir muahede. Televizyon dünyasında reformlardan bahsedemediğimiz üzere tesir alanının da daralıyor imajı altında genişlediğine, mecra mecra yayıldığına şahit oluyoruz. Bir yandan televizyon etkili-esintili işlerin platformlarda uzunluk göstermesi hem müddeti kısa, hikayesi tavsamayan işlerin izleyiciye ulaşmasını sağlayabilir hem televizyondaki yabanî ortamın terapisi, alternatifi değil de ikamesi ile sağlanabilir. Bu imkâna da sevinmeliyiz belki!
DÜNYAYLA SİZİN ARANIZDA, NE EKSİK NE FAZLA
‘Dünyayla Benim Aramda’ sevilen genç oyuncuların hatırına izlenecek, sevilerek takip edilecektir. Şüphesiz! aslına bakarsan bu şartların yerine getirilmesi dahi hikayenin gide gele eskitilmiş bir toprak yolda ilerlediğine, neyi amaçlayıp neyi önemsediğine de ispat sayılabilir. Bir televizyon hikayesini televizyon estetiğiyle, teknik açıdan bir tık güzelleştirerek aktaran dizide oyunculukların kendi yolunu bulacağını, hudutların zorlanmayacağını öngörüyoruz. tıpkı vakitte, görünmezler görünür olacak, görünürler didişecek, epeyce görünürler ise başlarını jakuzilerde suya gömecek ve etrafa köpükler sıçratacak. Zenginler yoksulları parmağında oynatacak, daha sonra tam aykırısı olacak. Bu esnada ritmi pır pır eden, seyirciyi havaya sokan “kırılma” müzikleri çalacak. Ne eksik ne fazla; sizin aranızda olacak, sizin aranızda kalacak. Biz mi? Biz bakmıyoruz, hadi!