Bu kaplar devrildiği anda turba sahneye döküldü. Ekip, zamanlayıcıyı kullanan bahçıvanlar gibi, toprağı gömerek alanı dönüştürdü: bu sefer “Ortak Zemin”de olduğu gibi müzik değil toprak vardı.“Dışarıyı içeriye getirdim.
Çarşamba günü 31 sanatçının yer aldığı ancak 34’e kadar performans sergileyebilen “Rite” ilerledikçe, turba sıçrayıp havaya yapışıp renk gibi kalırken dansçılar toplu oluşumlar halinde sahne boyunca ilerliyor, zıplıyor, bükülüyor ve koşuyor. terli vücutlarına ve kadınların beyaz astarlı elbiselerine. Erkekler çıplak gövdeli siyah pantolon giyerler.
Bunların hepsi sadece dans hareketleri değil; Aynı zamanda hayatta kalma mücadelesi veriyorlar. Bausch, Stravinsky’nin klasik, etkileyici müziğine göre kendi “Rite”ini yaratırken dansçılarına dramatik, ilham verici bir başlangıç noktası olarak varlığını sürdüren bir soru sordu: “Öleceğinizi bilseydiniz nasıl dans ederdiniz?”
Genellikle kadınların erkeklerden ayrıldığı bu seğiren bedenler çaresizdir. Erkekler tehdit ediyor, kadınlar korkuyor ama herkesin kafası karışık. Sanki eğilip bükülmekten başka çaresi olmayan bedenlere sahipler ve ele geçirilmişler; Bacakları kıvrımlar halinde iniyor ve ayakları genişçe açılıyor, başının üstünde tutulan uzatılmış kolları ise bacaklarının arasına düşüyor. Tekrar tekrar bir çekicin çiviye çarpmasını izlemek gibi.
Fildişi Sahili’nden bir dansçı olan Serge Arthur Dodo, seçilen kişiyi tanımlayana kadar kırmızı bir elbise elden ele dolaşır: Kaderine karşı yakıcı bir öfkeyle savaşan Cabo Verde’den bir dansçı olan Luciény Kaabral. Şimdi kırmızı elbiseyi giyiyor ve öfkeli, öfkeli bir öfkeyle sahneyi geçiyor ya da inanamama öfkesini göstermek için sessizleşiyor, sanki ruhu yavaş yavaş bedeninden uzaklaşıyor ve sonunda turba kaplı zemine yığılıyor. .
Bausch’un “Ayin”i hiç bu kadar karanlık geldi mi? Bunda özgür irade yoktur; Ve şimdi, ölümünden neredeyse 15 yıl sonra, bu duygu artık eskisi kadar yabancı gelmiyor. Ancak bu “ritüel” daha da anlamlıdır ve canlı ve nefes kesici bir netliğe sahiptir.
Bahar Ayini/Birliktelik
14 Aralık’a kadar Manhattan’daki Park Avenue Armory’de; Armoryonpark.org.
Çarşamba günü 31 sanatçının yer aldığı ancak 34’e kadar performans sergileyebilen “Rite” ilerledikçe, turba sıçrayıp havaya yapışıp renk gibi kalırken dansçılar toplu oluşumlar halinde sahne boyunca ilerliyor, zıplıyor, bükülüyor ve koşuyor. terli vücutlarına ve kadınların beyaz astarlı elbiselerine. Erkekler çıplak gövdeli siyah pantolon giyerler.
Bunların hepsi sadece dans hareketleri değil; Aynı zamanda hayatta kalma mücadelesi veriyorlar. Bausch, Stravinsky’nin klasik, etkileyici müziğine göre kendi “Rite”ini yaratırken dansçılarına dramatik, ilham verici bir başlangıç noktası olarak varlığını sürdüren bir soru sordu: “Öleceğinizi bilseydiniz nasıl dans ederdiniz?”
Genellikle kadınların erkeklerden ayrıldığı bu seğiren bedenler çaresizdir. Erkekler tehdit ediyor, kadınlar korkuyor ama herkesin kafası karışık. Sanki eğilip bükülmekten başka çaresi olmayan bedenlere sahipler ve ele geçirilmişler; Bacakları kıvrımlar halinde iniyor ve ayakları genişçe açılıyor, başının üstünde tutulan uzatılmış kolları ise bacaklarının arasına düşüyor. Tekrar tekrar bir çekicin çiviye çarpmasını izlemek gibi.
Fildişi Sahili’nden bir dansçı olan Serge Arthur Dodo, seçilen kişiyi tanımlayana kadar kırmızı bir elbise elden ele dolaşır: Kaderine karşı yakıcı bir öfkeyle savaşan Cabo Verde’den bir dansçı olan Luciény Kaabral. Şimdi kırmızı elbiseyi giyiyor ve öfkeli, öfkeli bir öfkeyle sahneyi geçiyor ya da inanamama öfkesini göstermek için sessizleşiyor, sanki ruhu yavaş yavaş bedeninden uzaklaşıyor ve sonunda turba kaplı zemine yığılıyor. .
Bausch’un “Ayin”i hiç bu kadar karanlık geldi mi? Bunda özgür irade yoktur; Ve şimdi, ölümünden neredeyse 15 yıl sonra, bu duygu artık eskisi kadar yabancı gelmiyor. Ancak bu “ritüel” daha da anlamlıdır ve canlı ve nefes kesici bir netliğe sahiptir.
Bahar Ayini/Birliktelik
14 Aralık’a kadar Manhattan’daki Park Avenue Armory’de; Armoryonpark.org.