Muhabir
New member
Getty Images(ARŞİV)
Netflix’te şu sıralar sürpriz hit olan Japon imali “Old Enough!” isimli ‘reality show’ programı, konusu ve iştirakçilerinin küçük çocuklardan oluşması niçiniyle ilgi çekerken tenkitlere de maruz kalıyor.
Özgün Japonca ismi “Hajimete no Otsukai” (“İlk Getir-Götür İşim”) olan programda yaşları 2-6 içinde değişen küçük çocuklar yalnız başlarına yürüyerek yahut toplu taşımayı kullanarak birinci kere pazar, süpermarket, zerzevat hali üzere konutlarından fazla uzaktaki yerlere gidip meskenin eksiklerini alıyorlar, elbiseleri kuru temizlemeye gdolayıyorlar, babalarına öğle yemeği taşıyorlar.
Programın birinci kısmında yürümeyi yeni öğrenen 2 yaşındaki Hiroki’nin konutundan çıkıp kalabalık caddelerden geçerek gidiş geliş iki kilometre tutan bir süpermarkete gidip balık köftesi, köri ve bir buket çiçek alıp geri dönmesi bahis ediliyor. Trafiğin süratle aktığı caddede elinde minik sarı bayrağıyla otomobillere “Dur” işareti yapan Hiroki’nin sempatikliği görmeye bedel.
Dördüncü kısmın kahramanı 3 yaşındaki Yuka ise beş şeritli yolda karşıdan karşıya geçip balık haline gidiyor ve annesinin ısmarladığı balıkları eksiksiz alıp getiriyor.
İşler şüphesiz her vakit uygun gitmiyor.
Ufaklıkların kimileri kimi vakit alınacak bir malzemeyi unutuyor yahut aldıkları bir şeyi yolda düşürebiliyorlar. Bu tatlı kazalara rağmen nazaranvi tamamlamanın verdiği gurur, izleyicileri kısa müddette ekrana bağlamaya yetiyor.
YOLDA TEK BAŞINA
Japonya’da bir fazlaca çocuk tek başına yürüyerek mahalle okuluna gidiyor ve bu da doğal karşılanıyor.
Tokyo Üniversitesi’nden ulaşım planlaması profesörü Hironori Kato, ülkede yolların ve caddelerin çocukların inançla yürümesine imkan sağlayacak halde planlandığını, sürat limitlerinin düşük tutulduğunu ve şoförlere kesinlikle yayalara yol vermelerinin öğretildiğini belirtiyor.
Hayatlarında birinci kez bu kadar küçük çocukların bu biçimde işlere koşulmasına şahit olan Japonya haricinden izleyicilerin kimileri, Japon çocukların küçük yaşta bu kadar bağımsız ve özgüvene sahip olmalarına hayran kaldıklarını itiraf ediyorlar.
Birtakım eğitim uzmanları çocukların küçük yaştan itibaren kendi kendilerine yetmeyi öğrenmelerinin değerini vurguluyorlar.
Her kısımda husus edilen çocuğun muvaffakiyet kazanınca şahsi gelişmeninde bir tıp “basamak” atladığını ve çocukların en âlâ deneyip yanılmayla öğrenebileceklerini savunuyorlar.
New York Times’a konuşan Japon çocuk gelişimi uzmanı Toshiyuki Shiomi, “Bu, tipik bir Japon çocuk yetiştirme biçimi ve öteki ülkelere hayret verici gelebilir.” diyor.
Örneğin serinin bir kısmında küçük bir kız meskenden çıkıp yola koyuluyor. daha sonra kaybolduğunu düşünüp ağlayarak konuta geri dönüyor. Fakat hamasetini toplayıp tekrar yola düşüyor ve bu sefer kendisine verilen nazaranvi muvaffakiyetle tamamlıyor.
TENKİTLER
Televizyon programını çocuk istismarı olarak değerlendirip vermek istediği bildirisi eleştirenler de var.
Avustralyalı çocuk psikoloğu Liz Westrupp, “Endişem o ki programı çocuklar ve anne-babaları da izliyor. Sahne gerisinde ne kadar epeyce tedbir alındığını hiç bilmeden kendi içlerinde ‘Bu işi benim çocuğum da pekala yapabilir’ diye var iseyıyorlar.” diyor.
Westrupp, iki yaşındaki bir çocuğun dükkana yollanmasını çok uç bir örnek olarak görüyor. “O yaşlarındaki bir çocuğun bir şey aksi gittiği bir durumda hakikat rotayı tespit edecek zihinsel marifetlere sahip olması katiyetle imkansız.” biçiminde konuşuyor.
Program çekimi sırasında çocuklara görünmeden onların güvenliklerini sağlayan özel elemanlar olsa da yapay bir güvenlik algısı yaratıldığını düşünen ve farklı toplumsal normların karar sürdüğü modası geçmiş bir devre ilişkin olduğu da gelen tenkitler içinde.
Japon televizyonunda her yıl iki kez üçer saatlik özel kısımlar formunda gösterilen program bir fenomen haline gelmiş durumda ve yüzde 25 üzere inanılmaz bir izlenme oranına sahip.
“İlk Getir-Götür İşim”in esin kaynağı 1977 yılında Yoriko Tsutsui tarafınca yazılan ve Miki isimli bir çocuğun maceralarını anlatan bir hikaye kitabı.
Yepyeni televizyon programının geçmişi ise 30 yıl öncesine dayanıyor. O denli ki şu sıralarda Japonya’da gösterilen kısımlardaki birtakım anne-babalar, geçmişin çocuk iştirakçilerinden oluşuyor.
Nippon TV tarafınca yaratılan formatın artık İngiltere versiyonu yapılıyor.
Netflix’te şu sıralar sürpriz hit olan Japon imali “Old Enough!” isimli ‘reality show’ programı, konusu ve iştirakçilerinin küçük çocuklardan oluşması niçiniyle ilgi çekerken tenkitlere de maruz kalıyor.
Özgün Japonca ismi “Hajimete no Otsukai” (“İlk Getir-Götür İşim”) olan programda yaşları 2-6 içinde değişen küçük çocuklar yalnız başlarına yürüyerek yahut toplu taşımayı kullanarak birinci kere pazar, süpermarket, zerzevat hali üzere konutlarından fazla uzaktaki yerlere gidip meskenin eksiklerini alıyorlar, elbiseleri kuru temizlemeye gdolayıyorlar, babalarına öğle yemeği taşıyorlar.
Programın birinci kısmında yürümeyi yeni öğrenen 2 yaşındaki Hiroki’nin konutundan çıkıp kalabalık caddelerden geçerek gidiş geliş iki kilometre tutan bir süpermarkete gidip balık köftesi, köri ve bir buket çiçek alıp geri dönmesi bahis ediliyor. Trafiğin süratle aktığı caddede elinde minik sarı bayrağıyla otomobillere “Dur” işareti yapan Hiroki’nin sempatikliği görmeye bedel.
Dördüncü kısmın kahramanı 3 yaşındaki Yuka ise beş şeritli yolda karşıdan karşıya geçip balık haline gidiyor ve annesinin ısmarladığı balıkları eksiksiz alıp getiriyor.
İşler şüphesiz her vakit uygun gitmiyor.
Ufaklıkların kimileri kimi vakit alınacak bir malzemeyi unutuyor yahut aldıkları bir şeyi yolda düşürebiliyorlar. Bu tatlı kazalara rağmen nazaranvi tamamlamanın verdiği gurur, izleyicileri kısa müddette ekrana bağlamaya yetiyor.
YOLDA TEK BAŞINA
Japonya’da bir fazlaca çocuk tek başına yürüyerek mahalle okuluna gidiyor ve bu da doğal karşılanıyor.
Tokyo Üniversitesi’nden ulaşım planlaması profesörü Hironori Kato, ülkede yolların ve caddelerin çocukların inançla yürümesine imkan sağlayacak halde planlandığını, sürat limitlerinin düşük tutulduğunu ve şoförlere kesinlikle yayalara yol vermelerinin öğretildiğini belirtiyor.
Hayatlarında birinci kez bu kadar küçük çocukların bu biçimde işlere koşulmasına şahit olan Japonya haricinden izleyicilerin kimileri, Japon çocukların küçük yaşta bu kadar bağımsız ve özgüvene sahip olmalarına hayran kaldıklarını itiraf ediyorlar.
Birtakım eğitim uzmanları çocukların küçük yaştan itibaren kendi kendilerine yetmeyi öğrenmelerinin değerini vurguluyorlar.
Her kısımda husus edilen çocuğun muvaffakiyet kazanınca şahsi gelişmeninde bir tıp “basamak” atladığını ve çocukların en âlâ deneyip yanılmayla öğrenebileceklerini savunuyorlar.
New York Times’a konuşan Japon çocuk gelişimi uzmanı Toshiyuki Shiomi, “Bu, tipik bir Japon çocuk yetiştirme biçimi ve öteki ülkelere hayret verici gelebilir.” diyor.
Örneğin serinin bir kısmında küçük bir kız meskenden çıkıp yola koyuluyor. daha sonra kaybolduğunu düşünüp ağlayarak konuta geri dönüyor. Fakat hamasetini toplayıp tekrar yola düşüyor ve bu sefer kendisine verilen nazaranvi muvaffakiyetle tamamlıyor.
TENKİTLER
Televizyon programını çocuk istismarı olarak değerlendirip vermek istediği bildirisi eleştirenler de var.
Avustralyalı çocuk psikoloğu Liz Westrupp, “Endişem o ki programı çocuklar ve anne-babaları da izliyor. Sahne gerisinde ne kadar epeyce tedbir alındığını hiç bilmeden kendi içlerinde ‘Bu işi benim çocuğum da pekala yapabilir’ diye var iseyıyorlar.” diyor.
Westrupp, iki yaşındaki bir çocuğun dükkana yollanmasını çok uç bir örnek olarak görüyor. “O yaşlarındaki bir çocuğun bir şey aksi gittiği bir durumda hakikat rotayı tespit edecek zihinsel marifetlere sahip olması katiyetle imkansız.” biçiminde konuşuyor.
Program çekimi sırasında çocuklara görünmeden onların güvenliklerini sağlayan özel elemanlar olsa da yapay bir güvenlik algısı yaratıldığını düşünen ve farklı toplumsal normların karar sürdüğü modası geçmiş bir devre ilişkin olduğu da gelen tenkitler içinde.
Japon televizyonunda her yıl iki kez üçer saatlik özel kısımlar formunda gösterilen program bir fenomen haline gelmiş durumda ve yüzde 25 üzere inanılmaz bir izlenme oranına sahip.
“İlk Getir-Götür İşim”in esin kaynağı 1977 yılında Yoriko Tsutsui tarafınca yazılan ve Miki isimli bir çocuğun maceralarını anlatan bir hikaye kitabı.
Yepyeni televizyon programının geçmişi ise 30 yıl öncesine dayanıyor. O denli ki şu sıralarda Japonya’da gösterilen kısımlardaki birtakım anne-babalar, geçmişin çocuk iştirakçilerinden oluşuyor.
Nippon TV tarafınca yaratılan formatın artık İngiltere versiyonu yapılıyor.