Son on yıldır, New York Şehir Balesi’nde George Balanchine’in Fındıkkıran’ını izlemek, genç kızım ve ben için tatil sezonunun büyüleyici başlangıcı oldu. Küçükken bale yaptı. Küçükken dans dersleri de almıştım. Ama beraberlik bu değil. Onu bizim için tatil sezonunun dayanak noktası yapan şey, Noel klasiğinin neşesi, hikaye kitabı harikası. Mother Ginger’ı sahne arkasında yakaladık ve kocaman çember eteğinin altına baktık. Ana dansçılarla fotoğraflandık. Üç gün içinde bir Lincoln Center tiyatrosunun mücevher kutusundaki orkestra koltuklarından, sahneye o kadar yakın koltuklardan bir kez daha muhteşem manzaramızın tadını çıkaracağız ki, büyülü Noel ağacının dev bir büyüme yüksekliğine dönüşmesini izlemek için boynumuzu uzatacağız. Geçen yıl bile, bir koronavirüs yeniden dirilişinin ortasında, güvenlik protokolleri ve Covid aşılarına uygunlukları nedeniyle 12 yaş ve üstü dansçıların küçük meleklerin, farelerin ve eğlence düşkünlerinin yerini almasını izlediğimiz için tatil neşemiz azalmadı. Küçük dansçılar bu yıl geri döndüler. Aslında parlaklık ve tatlılık katıyorlar. Ancak bizim için en tatlı an, 2019’da Fındıkkıran’ın ilk siyah dansçının cesur genç kadın kahraman Marie’yi oynamasıyla bir engeli aşmasıyla geldi. 1954 yılına dayanan üretim için bir dönüm noktasıydı. Ve Marie bize benziyordu!