Hong Kong Balesi’nin Romeo ve Juliet versiyonunda biraz zaman yolculuğu gerekiyor. Shakespeare’in hikayesi Rönesans İtalya’sında değil, 1960’ların Hong Kong’unda geçiyor – ekonomik gelişme, yükselen genç nesil ve sinema çağı. Hong Kong’un film kültürü, turistlerin, ofis çalışanlarının ve bir film ekibinin iş başında pazar meydanında dolaştıkları bu “Romeo”da bir kamera hücresi görüntüsü oluşturuyor.
Bu çekimin bir parçası olarak gerçekleştirilen varyete sahnesi yersiz görünüyor, ama işte burada: Bu balede öne çıkan küçük, tuhaf detaylar. Ne yazık ki genel olarak eksik olan şey kırılganlıktır. Romeo ve Juliet birbirlerine bakarlar. Sarılırlar. Ama çok az şey gerçek duygu.
Koreografisini şirketin sanat yönetmeni Septime Webre (eski adıyla Washington Ballet’ten) tarafından hazırlanan ve hafta sonu New York City Center’da sergilenen yapımın ilk yarısı birçok izleyiciyi amatör film yapımcılarına dönüştürdü. Renkli şovun bariz bir Instagram çekiciliği olduğu doğru, ancak bir kadın balo salonu sahnesini daha iyi çekmek için akıllı telefonunu başının üzerinde tutup flaşı açtığında, deneyim gerçeküstü bir hal almaya başladı.
Ve balenin kendisi? Yeni çevresine rağmen, bu “Romeo” hantal ve aceleciydi – evet, ikisi de! – çığır açan veya romantik olarak. Birkaç karakter adı değiştirildi: Tybalt, Lord Capulet’in işbirlikçisi ve şüphesiz Leydi Capulet’in sevgilisi olan üçlü bir patron olan Tai Po (Garry Corpuz), alıngan Mercutio ise Küçük Mak (Leung Chunlong). Aptal ve alıngan, her zaman öpmekte hızlıdır – özellikle Tai Po. Önerme, siyah deri içinde şık ve uğursuz Mak Tai Po’nun halkı utandırmak istediği gibi görünüyor, ancak Mak’ın da Romeo için bir şeyleri var gibi görünüyor. Tai Po tarafından bıçaklandıktan sonra yaptığı son hamle, yavaşça geriye doğru Romeo’nun kollarına düşmek ve ölmekte olan bir adamın coşkusuyla onu öpmektir.
Karakterizasyondaki değişikliklere rağmen, hikaye hemen hemen aynı kalıyor. Romeo ve Juliet rakip ailelerden geliyorlar, birbirlerine aşık oluyorlar ve ölüyorlar. Webre’nin “Romeo”sundaki temel fark, yalnızca bazen sallanan 60’lar görünümüyle değil, aynı zamanda Hong Kong tarzı kung fu’dan ilham alan dövüş sahneleriyle de ilgili. (Dövüş sanatları danışmanı Hing Chao’dur.) Fiziksel dövüşün yanı sıra silahlar – sopalar ve kelebek bıçaklar – vardır: fışkıran yan tekmeler yerini kansız, teatral yumruklara bırakır.
Tasarım daha emicidir. Ricky Chan’ın seti, çay evleri ve gece kulüplerinin reklamını yapan neon tabelalarla aydınlatılıyor ve Mandy Tam’in kostümleri kusursuz bir şekilde dikildi ve 1960’ların zarif cüppeleri ile geleneksel kıyafetlerin bir karışımı. Desenleri ve renkleri, yırtmaçları ve yakalarıyla Tam’in kostümleri, gösterinin en canlı ve karmaşık kısmıdır ve genellikle hikayeyi koreografiden daha iyi anlatır.
Romeo’nun dünyası neşeli, coşkulu, neşeli morlar ve yeşillerin ülkesiyken, Juliet’in dünyası çoğunlukla kırmızı ve siyah – sert, baskıcı, tehlikeli. Romeo, Mak ve Benny (Webres Benvolio rolünde Jonathan Spigner) bir gala yemeğinde sahneye fırladıklarında, Romeo Juliet’le tanıştığı an, şehir kulübüne giderken kaybolan ve kendilerini Drakula’nın şatosunda bulan üç küçük çocuk gibidir.
Cuma günü, Julia olarak Ye Feifei sofistikeydi ama genellikle fazla olgun ve mesafeliydi; Romeo olarak önemli konuk sanatçılardan biri olan Alejandro Virelles, Romeo’nun çılgınca bir dizi asansör içeren koreografik paletinden rahatsız görünüyordu. Mahzende olay yerine vardığında, yorgunluğunun gerçek olduğunu söyleyebilirdiniz.
Ama en üzücü olan şey, dansının duraklamalarla birbirine bağlanmasıydı – diğerleriyle de devam eden seyirciyi takdir etmek için küçük anlar. Büyüyü bozdu. “Romeo ve Juliet” o kadar yoğun bir yakınlık ister ki, kalabalığın en küçük aralığından gözetler gibi. Ne olacağını biliyoruz, ama elimizde değil: gözümüzü başka yere çeviremiyoruz.
Bu yapımda samimiyet fırsatları defalarca kırıldı. Juliet balkon merdivenlerini çıkmadan önce Romeo neden dönüp paltosunu alsın ki? Ona bakabildiği kadar uzun süre bakmak istemez miydi? Önde iskele gibi çaprazlama bambu parçalarıyla tutturulmuş, her iki yanında basamaklar bulunan merdiven yeterince tehlikeli görünüyordu. Tırmanışı sırasında, ona yardım eden maskeli bir görevli görüldü. Bale dardı, Şehir Merkezi sahnesi için çok büyüktü ve bazı durumlarda sahne arkası aksiyonu kaçınılmaz olarak sahneye damladı.
Aşıkların sahnede yalnız oldukları zamanlar gibi daha samimi anlar komik hale gelirken kalabalık sahneler yakın dövüşe dönüştü – Romeo, Juliet’i arıyordu ve Juliet, sahne boyunca yarışırken bariz at gözlüklerini kullanırken Romeo’yu arıyordu. Yalvaran kollarla köşelere rüya gibi bakarak bir ara verin. Pozlara öncelik veren ve sürekli hareketin üzerinde her zaman esneyen dansın kendisinde akış bulmak zordu. Hong Kong Bale’nin enerjisi vardı ama dokuya gelince? Gerisi kostümlere kaldı.
Bu çekimin bir parçası olarak gerçekleştirilen varyete sahnesi yersiz görünüyor, ama işte burada: Bu balede öne çıkan küçük, tuhaf detaylar. Ne yazık ki genel olarak eksik olan şey kırılganlıktır. Romeo ve Juliet birbirlerine bakarlar. Sarılırlar. Ama çok az şey gerçek duygu.
Koreografisini şirketin sanat yönetmeni Septime Webre (eski adıyla Washington Ballet’ten) tarafından hazırlanan ve hafta sonu New York City Center’da sergilenen yapımın ilk yarısı birçok izleyiciyi amatör film yapımcılarına dönüştürdü. Renkli şovun bariz bir Instagram çekiciliği olduğu doğru, ancak bir kadın balo salonu sahnesini daha iyi çekmek için akıllı telefonunu başının üzerinde tutup flaşı açtığında, deneyim gerçeküstü bir hal almaya başladı.
Ve balenin kendisi? Yeni çevresine rağmen, bu “Romeo” hantal ve aceleciydi – evet, ikisi de! – çığır açan veya romantik olarak. Birkaç karakter adı değiştirildi: Tybalt, Lord Capulet’in işbirlikçisi ve şüphesiz Leydi Capulet’in sevgilisi olan üçlü bir patron olan Tai Po (Garry Corpuz), alıngan Mercutio ise Küçük Mak (Leung Chunlong). Aptal ve alıngan, her zaman öpmekte hızlıdır – özellikle Tai Po. Önerme, siyah deri içinde şık ve uğursuz Mak Tai Po’nun halkı utandırmak istediği gibi görünüyor, ancak Mak’ın da Romeo için bir şeyleri var gibi görünüyor. Tai Po tarafından bıçaklandıktan sonra yaptığı son hamle, yavaşça geriye doğru Romeo’nun kollarına düşmek ve ölmekte olan bir adamın coşkusuyla onu öpmektir.
Karakterizasyondaki değişikliklere rağmen, hikaye hemen hemen aynı kalıyor. Romeo ve Juliet rakip ailelerden geliyorlar, birbirlerine aşık oluyorlar ve ölüyorlar. Webre’nin “Romeo”sundaki temel fark, yalnızca bazen sallanan 60’lar görünümüyle değil, aynı zamanda Hong Kong tarzı kung fu’dan ilham alan dövüş sahneleriyle de ilgili. (Dövüş sanatları danışmanı Hing Chao’dur.) Fiziksel dövüşün yanı sıra silahlar – sopalar ve kelebek bıçaklar – vardır: fışkıran yan tekmeler yerini kansız, teatral yumruklara bırakır.
Tasarım daha emicidir. Ricky Chan’ın seti, çay evleri ve gece kulüplerinin reklamını yapan neon tabelalarla aydınlatılıyor ve Mandy Tam’in kostümleri kusursuz bir şekilde dikildi ve 1960’ların zarif cüppeleri ile geleneksel kıyafetlerin bir karışımı. Desenleri ve renkleri, yırtmaçları ve yakalarıyla Tam’in kostümleri, gösterinin en canlı ve karmaşık kısmıdır ve genellikle hikayeyi koreografiden daha iyi anlatır.
Romeo’nun dünyası neşeli, coşkulu, neşeli morlar ve yeşillerin ülkesiyken, Juliet’in dünyası çoğunlukla kırmızı ve siyah – sert, baskıcı, tehlikeli. Romeo, Mak ve Benny (Webres Benvolio rolünde Jonathan Spigner) bir gala yemeğinde sahneye fırladıklarında, Romeo Juliet’le tanıştığı an, şehir kulübüne giderken kaybolan ve kendilerini Drakula’nın şatosunda bulan üç küçük çocuk gibidir.
Cuma günü, Julia olarak Ye Feifei sofistikeydi ama genellikle fazla olgun ve mesafeliydi; Romeo olarak önemli konuk sanatçılardan biri olan Alejandro Virelles, Romeo’nun çılgınca bir dizi asansör içeren koreografik paletinden rahatsız görünüyordu. Mahzende olay yerine vardığında, yorgunluğunun gerçek olduğunu söyleyebilirdiniz.
Ama en üzücü olan şey, dansının duraklamalarla birbirine bağlanmasıydı – diğerleriyle de devam eden seyirciyi takdir etmek için küçük anlar. Büyüyü bozdu. “Romeo ve Juliet” o kadar yoğun bir yakınlık ister ki, kalabalığın en küçük aralığından gözetler gibi. Ne olacağını biliyoruz, ama elimizde değil: gözümüzü başka yere çeviremiyoruz.
Bu yapımda samimiyet fırsatları defalarca kırıldı. Juliet balkon merdivenlerini çıkmadan önce Romeo neden dönüp paltosunu alsın ki? Ona bakabildiği kadar uzun süre bakmak istemez miydi? Önde iskele gibi çaprazlama bambu parçalarıyla tutturulmuş, her iki yanında basamaklar bulunan merdiven yeterince tehlikeli görünüyordu. Tırmanışı sırasında, ona yardım eden maskeli bir görevli görüldü. Bale dardı, Şehir Merkezi sahnesi için çok büyüktü ve bazı durumlarda sahne arkası aksiyonu kaçınılmaz olarak sahneye damladı.
Aşıkların sahnede yalnız oldukları zamanlar gibi daha samimi anlar komik hale gelirken kalabalık sahneler yakın dövüşe dönüştü – Romeo, Juliet’i arıyordu ve Juliet, sahne boyunca yarışırken bariz at gözlüklerini kullanırken Romeo’yu arıyordu. Yalvaran kollarla köşelere rüya gibi bakarak bir ara verin. Pozlara öncelik veren ve sürekli hareketin üzerinde her zaman esneyen dansın kendisinde akış bulmak zordu. Hong Kong Bale’nin enerjisi vardı ama dokuya gelince? Gerisi kostümlere kaldı.