Her ne kadar Glass’ın bazı ritimlerinin doğrudan taklidi biraz beceriksiz görünse de, vuruş ve bükme iyi işliyor. Bir noktada Sandoval, müziği farklı duymanızı sağlayacak Charleston benzeri bir vuruş sunuyor; koreografik bir açıklama. Ve etüdün tipik olarak çözülmemiş sonuna verdiği tepki komik: Kayıyor, düşüyor ve bir daha kalkmıyor.
Parçası sonuncu olan Lucinda Childs, sadakatin bir karşıt noktasını temsil ediyor. Caitlin Scranton ve Kyle Gerry arasındaki bir düet olan Etüd No. 18’in onun versiyonu, Glass eşliğinde dans etmenin Platonik idealidir. Bu kısmen Childs’ın neredeyse 50 yıldır müziğinin koreografisini yapması nedeniyle böyle hissettirebilir. (“Dance”, 1979’da besteciyle yaptığı işbirliği, Ekim ayında Dans Yansımaları Festivali’nin açılışını yaptı.) Ama aynı zamanda stil açısından ruh eşleri oldukları da doğru.
İpek pijamalarıyla Scranton ve Gerry yan yana dönüyor ya da Gerry onun etrafında dönüyor. Kibarca el ele tutuşuyorlar ve birbirlerinden biraz uzaklaşıyorlar, bu da pek duygusal bir bağ kurmadıklarını gösteriyor. Childs, kendi koreografisini tekrarlayıp yönünü tersine çevirerek Glass’ın yapısını onurlandırıyor. Glass gibi o da tekrara inanıyor.
Diğer koreograflar bu kutuplar arasında pek başarılı değiller. Justin Peck, Etüt No. 6’nın monoton ağaçkakan sesini korku olarak duyuyor; Bir tabureye eğilmiş, spor ayakkabılı bir solo dansçı, dışa doğru genişliyor ve ardından duyguların çözülmesiyle yeniden yere yığılıyor. Cuma günü dans ederken gördüğüm Patricia Delgado her zaman hoş ama konsept zayıf.
Bobbi Jene Smith ve Or Schraiber, 8 Numaralı Etüd’ü, kendi koreografileri boyunca düzgün bir şekilde çömelip doğrulan, huzursuz bir çiftin dansı olarak yorumluyorlar. Schraiber, birçok rengi tek bir hareket patlamasında toplayan düzensiz akışıyla hayrete düşürüyor, ancak konsept, Peck’inki gibi, çok sıradan. Benzer şekilde, 11 No’lu Etüd’de Chanon Judson, müzikte yeni hiçbir şey açığa çıkarmadan uzun uzuvlarını muhteşem bir şekilde uzatıyor – titriyor, gölge boksu yapıyor, gülümsüyor.
Parçası sonuncu olan Lucinda Childs, sadakatin bir karşıt noktasını temsil ediyor. Caitlin Scranton ve Kyle Gerry arasındaki bir düet olan Etüd No. 18’in onun versiyonu, Glass eşliğinde dans etmenin Platonik idealidir. Bu kısmen Childs’ın neredeyse 50 yıldır müziğinin koreografisini yapması nedeniyle böyle hissettirebilir. (“Dance”, 1979’da besteciyle yaptığı işbirliği, Ekim ayında Dans Yansımaları Festivali’nin açılışını yaptı.) Ama aynı zamanda stil açısından ruh eşleri oldukları da doğru.
İpek pijamalarıyla Scranton ve Gerry yan yana dönüyor ya da Gerry onun etrafında dönüyor. Kibarca el ele tutuşuyorlar ve birbirlerinden biraz uzaklaşıyorlar, bu da pek duygusal bir bağ kurmadıklarını gösteriyor. Childs, kendi koreografisini tekrarlayıp yönünü tersine çevirerek Glass’ın yapısını onurlandırıyor. Glass gibi o da tekrara inanıyor.
Diğer koreograflar bu kutuplar arasında pek başarılı değiller. Justin Peck, Etüt No. 6’nın monoton ağaçkakan sesini korku olarak duyuyor; Bir tabureye eğilmiş, spor ayakkabılı bir solo dansçı, dışa doğru genişliyor ve ardından duyguların çözülmesiyle yeniden yere yığılıyor. Cuma günü dans ederken gördüğüm Patricia Delgado her zaman hoş ama konsept zayıf.
Bobbi Jene Smith ve Or Schraiber, 8 Numaralı Etüd’ü, kendi koreografileri boyunca düzgün bir şekilde çömelip doğrulan, huzursuz bir çiftin dansı olarak yorumluyorlar. Schraiber, birçok rengi tek bir hareket patlamasında toplayan düzensiz akışıyla hayrete düşürüyor, ancak konsept, Peck’inki gibi, çok sıradan. Benzer şekilde, 11 No’lu Etüd’de Chanon Judson, müzikte yeni hiçbir şey açığa çıkarmadan uzun uzuvlarını muhteşem bir şekilde uzatıyor – titriyor, gölge boksu yapıyor, gülümsüyor.