Twyla Tharp'ın “Bach Duet”i yalnızca altı dakika sürüyor. Gibney Company'nin bu hafta Joyce Tiyatrosu'ndaki programı kapsamında bu eseri yeniden canlandırmasına beş müzisyen eşlik ediyor ve ardından akşam için mola veriyor.
Böyle bir savurganlık, iyi finanse edilen bir organizasyonun işaretidir. Ancak Tharp'ın seçimi daha önemli: Çoğu zaman bu zevkten yoksun olan bir gruptan gelen iyi bir zevkin işareti. Aynı zamanda ikinci bir Tharp dansını ve Jermaine Spivey ile Spenser Theberge'nin dünya prömiyerini de içeren bu Gibney programı, son programlara göre bir gelişme, doğru yönde atılmış bir adımdır.
1974 yılında yaratılan ve 1970'lerin ortasından beri icra edilmeyen “Bach Duet”, Bach'ın 78. kantatı “Jesu, der du meine Seele”ye dayanmaktadır. Jake Tribus ve Miriam Gittens tenis beyazı giymiş halde yan yana duruyorlar. Dans, Tribus'un yere tükürüyormuş gibi yapması ve tükürüğü ayağına sürmesiyle başlar.
Bu saygısız hareket bir dansçının şakasıdır. Bu dansçıların ihtiyaç duyduğu çekişi arttırmanın bir yöntemidir. Tharp'ın yoğun koreografisi onları bağımsız olarak her yöne gönderiyor, ancak ara sıra kesişiyor, çekiyor veya çarpıyor. Tükürme hareketi, donuk çift çekimler ve esprili açıklamalarla birlikte çeşitli açılardan geri dönüyor.
Tribus ve Gitten'ler beceri ve zarafetle dans ediyorlar, ancak göz açıp kapayıncaya kadar onları kaçıracaksın şakalarını o kadar hafife alıyorlar ki, onları zar zor fark ediyorlar. Adımları doğru atıyorlar ama ruhu tam olarak tutturamıyorlar; bu, geçmişe uzandığında bu repertuar topluluğunun ortak sorunu.
Bu, Tharp'ın 1970 tarihli klasik bir parçası olan “The Fugue”un yorumu için daha az doğrudur. Bach'tan esinlenilen eser, 20 ölçülük bir tema üzerinde 20 varyasyon üzerinde çalışan üç dansçı tarafından müziksiz olarak icra edilmektedir. Onu bir Tharp klasiği yapan şey, karmaşık bir şekilde düzenlenmiş, rahat giyimli kompozisyondur.
Dansçılar için bu çocuk oyuncağı: zihni ters çevirmeler ve gerilemelerle doldurmak, yarı zamanlı ve çift zamanlı olarak esnemek ve kasılmak. Graham Feeny, Eddieomar Gonzales-Castillo ve Eleni Loving, aniden kontrpuandan eşzamanlılığa geçerek zor zamanlamayı yönetiyorlar. Aynı zamanda dinamik değişiklikleri de yönetirler: sert ve yumuşak adımlar arasındaki; gerçekçi verimlilik ile değişken, kemerli zarafet arasında.
Programdaki diğer iki parça aynı seviyede değil ancak dansçılar Tharp'tan ders alıyor gibi görünüyor. Yue Yin'in “Ölçülebilir Bir Varlık” (2022) adlı şarkısı da başka bir düet. Bu bir karşılaşma. Tribus ve Jesse O Bremski yan yana başlıyorlar; daha sonra etkileşime girerler ve birbirlerini etkilerler. Sonunda Tribus, O Bremski'nin gittiğini anlayınca bir kayıp hissine kapılır.
Rutger Zuydervelt'in sentezlenmiş müziği veya Asami Morita'nın zarif ışıklandırması çalışmayı desteklemiyor, ancak koreografide esnek bir kalite, serbest el ustalığı ve dövüş sanatlarının yuvarlanan, dönen momentumu var. Ortaklık güzelliklerle dolu ve Tribus ile Obremski buna esnek bir duyarlılık katıyor.
Spivey ve Theberge'nin prömiyeri “Remains”, dokuz parçalı topluluğun tamamı için yarı doğaçlama bir çalışma. Dansçılar düzenli aralıklarla belirli aktiviteleri belirten sayıları seslendiriyorlar. Bileşim açısından bu, Tharp'ınkinden çok Trisha Brown'ın 1970'lerdeki deneylerine benziyor; Aynı şey, “Her zaman olmak istemiştim…” gibi uzun soluklu deyimler, elips dolu ifadeler kullanmak için de geçerli.
Kibir biraz alışılmadık ama iyi uygulanmış. Konuşma, örneğin kekemelik içeren hareketler söylerken rahatsız edici olabilir. Ancak düetlerde olduğu gibi görünüşte örtüşen iç monologların eşlik ettiği bir miktar mizah da var.
Hareket, kendi işini yapan dansçıların iyi görünmesi anlamında işe yarıyor. Sevmek özellikle sahnenin arkasındaki uzun, buruşuk soloda çok güzel. Bir repertuar topluluğunda, dansçıların kendilerine tam olarak uymayan kostümleri denedikleri görülür. “Kalıntılar”da kendilerine benziyorlar.
Gibney'in Dansı
Pazar gününe kadar Manhattan'daki Joyce Tiyatrosu'nda; joyce.org.
Böyle bir savurganlık, iyi finanse edilen bir organizasyonun işaretidir. Ancak Tharp'ın seçimi daha önemli: Çoğu zaman bu zevkten yoksun olan bir gruptan gelen iyi bir zevkin işareti. Aynı zamanda ikinci bir Tharp dansını ve Jermaine Spivey ile Spenser Theberge'nin dünya prömiyerini de içeren bu Gibney programı, son programlara göre bir gelişme, doğru yönde atılmış bir adımdır.
1974 yılında yaratılan ve 1970'lerin ortasından beri icra edilmeyen “Bach Duet”, Bach'ın 78. kantatı “Jesu, der du meine Seele”ye dayanmaktadır. Jake Tribus ve Miriam Gittens tenis beyazı giymiş halde yan yana duruyorlar. Dans, Tribus'un yere tükürüyormuş gibi yapması ve tükürüğü ayağına sürmesiyle başlar.
Bu saygısız hareket bir dansçının şakasıdır. Bu dansçıların ihtiyaç duyduğu çekişi arttırmanın bir yöntemidir. Tharp'ın yoğun koreografisi onları bağımsız olarak her yöne gönderiyor, ancak ara sıra kesişiyor, çekiyor veya çarpıyor. Tükürme hareketi, donuk çift çekimler ve esprili açıklamalarla birlikte çeşitli açılardan geri dönüyor.
Tribus ve Gitten'ler beceri ve zarafetle dans ediyorlar, ancak göz açıp kapayıncaya kadar onları kaçıracaksın şakalarını o kadar hafife alıyorlar ki, onları zar zor fark ediyorlar. Adımları doğru atıyorlar ama ruhu tam olarak tutturamıyorlar; bu, geçmişe uzandığında bu repertuar topluluğunun ortak sorunu.
Bu, Tharp'ın 1970 tarihli klasik bir parçası olan “The Fugue”un yorumu için daha az doğrudur. Bach'tan esinlenilen eser, 20 ölçülük bir tema üzerinde 20 varyasyon üzerinde çalışan üç dansçı tarafından müziksiz olarak icra edilmektedir. Onu bir Tharp klasiği yapan şey, karmaşık bir şekilde düzenlenmiş, rahat giyimli kompozisyondur.
Dansçılar için bu çocuk oyuncağı: zihni ters çevirmeler ve gerilemelerle doldurmak, yarı zamanlı ve çift zamanlı olarak esnemek ve kasılmak. Graham Feeny, Eddieomar Gonzales-Castillo ve Eleni Loving, aniden kontrpuandan eşzamanlılığa geçerek zor zamanlamayı yönetiyorlar. Aynı zamanda dinamik değişiklikleri de yönetirler: sert ve yumuşak adımlar arasındaki; gerçekçi verimlilik ile değişken, kemerli zarafet arasında.
Programdaki diğer iki parça aynı seviyede değil ancak dansçılar Tharp'tan ders alıyor gibi görünüyor. Yue Yin'in “Ölçülebilir Bir Varlık” (2022) adlı şarkısı da başka bir düet. Bu bir karşılaşma. Tribus ve Jesse O Bremski yan yana başlıyorlar; daha sonra etkileşime girerler ve birbirlerini etkilerler. Sonunda Tribus, O Bremski'nin gittiğini anlayınca bir kayıp hissine kapılır.
Rutger Zuydervelt'in sentezlenmiş müziği veya Asami Morita'nın zarif ışıklandırması çalışmayı desteklemiyor, ancak koreografide esnek bir kalite, serbest el ustalığı ve dövüş sanatlarının yuvarlanan, dönen momentumu var. Ortaklık güzelliklerle dolu ve Tribus ile Obremski buna esnek bir duyarlılık katıyor.
Spivey ve Theberge'nin prömiyeri “Remains”, dokuz parçalı topluluğun tamamı için yarı doğaçlama bir çalışma. Dansçılar düzenli aralıklarla belirli aktiviteleri belirten sayıları seslendiriyorlar. Bileşim açısından bu, Tharp'ınkinden çok Trisha Brown'ın 1970'lerdeki deneylerine benziyor; Aynı şey, “Her zaman olmak istemiştim…” gibi uzun soluklu deyimler, elips dolu ifadeler kullanmak için de geçerli.
Kibir biraz alışılmadık ama iyi uygulanmış. Konuşma, örneğin kekemelik içeren hareketler söylerken rahatsız edici olabilir. Ancak düetlerde olduğu gibi görünüşte örtüşen iç monologların eşlik ettiği bir miktar mizah da var.
Hareket, kendi işini yapan dansçıların iyi görünmesi anlamında işe yarıyor. Sevmek özellikle sahnenin arkasındaki uzun, buruşuk soloda çok güzel. Bir repertuar topluluğunda, dansçıların kendilerine tam olarak uymayan kostümleri denedikleri görülür. “Kalıntılar”da kendilerine benziyorlar.
Gibney'in Dansı
Pazar gününe kadar Manhattan'daki Joyce Tiyatrosu'nda; joyce.org.