Artık neredeyse ay ışığıyla yıkanan sahne, onun sakin ve dingin bir şekilde yürümesine, gece dolaşan uyurgezerlerle aynı adımları uzayın farklı seviyelerinde atmasına izin veriyor. Nadon, Sanz’ın uzattığı eline kendi eliyle bir daire çizerken, kendisinden bir iz bırakıyormuş gibi hissediyor.
Nadon’un havalı, gerçekçi çekiciliğinin eski usul bir çekiciliği var; Bu nedenle, düşüncelerim 1956’da Avrupa turnesinde çocuk felcine yakalanan Şehir Balesi dansçısı Tanaquil Le Clercq’e döndü. O ve Robbins yakındı ve bu pas de deux’da, kısa fiziksel temas anları varken, iki dansçı duyuları tarafından yönlendiriliyor, arada bir dünyada kaybolmuş gibi görünüyor. Önce o gider; Basit bir soylu olan Sanz – o bir kahraman değil, adil bir adamdır – karşı kanada yürümeden önce bir an seyreder.
Dört çift zarif, kaygısız etkileşimler ve tuhaf dokunuşlarla bir araya geldiğinde sahne yeniden aydınlanır, örneğin iki kadının eğilip partnerlerinin sahnede takla atmadan önce vücutlarının üzerine binmek için sırtlarını bir sıçrama tahtası olarak kullanması gibi. Kısa bir pas de deux’da – tüm dansçıların parlamak için bir anları vardır – Dominika Afanasenkov ve Davide Riccardo, temiz hatları ve kaygısız zarafetleriyle baş döndürücüydü.
Finalde, tüm oyuncu kadrosu geri döner ve erkek başroller eşlerini yumruklamadan önce arabesklerde dengelerken enerji yeniden yükselir. (“Fancy Free”de olduğu gibi, ilk kez gösteride izlenen üç denizci hakkında bir dans, Robbins işleri bale ile renklendirir.) Hızlı, sallanan adımlarla geriye doğru bir kollarını öne doğru uzatırlar. rüzgara doğru çekiliyorsun gibi görünüyor.
Diğerleri sahnede kıvrılan ve bükülen çizgiler çizerek katıldığında, sanki hepsini birbirine bağlayan uyumlu final için her şeyi temizliyorlar: dansçılar olarak birbirini oluşturan ve katmanlayan dönen zıplamalar, koşular ve bükülmeler şevkle dönün, parçalayın ve daha fazlasını deneyimlemek için tekrar dalın. Sonsuza kadar yaşamak isteyen bir dansı izlemek gibi.
New York Balesi
İlkbahar mevsimi 28 Mayıs’a kadar sürer; nycballet.com.
Nadon’un havalı, gerçekçi çekiciliğinin eski usul bir çekiciliği var; Bu nedenle, düşüncelerim 1956’da Avrupa turnesinde çocuk felcine yakalanan Şehir Balesi dansçısı Tanaquil Le Clercq’e döndü. O ve Robbins yakındı ve bu pas de deux’da, kısa fiziksel temas anları varken, iki dansçı duyuları tarafından yönlendiriliyor, arada bir dünyada kaybolmuş gibi görünüyor. Önce o gider; Basit bir soylu olan Sanz – o bir kahraman değil, adil bir adamdır – karşı kanada yürümeden önce bir an seyreder.
Dört çift zarif, kaygısız etkileşimler ve tuhaf dokunuşlarla bir araya geldiğinde sahne yeniden aydınlanır, örneğin iki kadının eğilip partnerlerinin sahnede takla atmadan önce vücutlarının üzerine binmek için sırtlarını bir sıçrama tahtası olarak kullanması gibi. Kısa bir pas de deux’da – tüm dansçıların parlamak için bir anları vardır – Dominika Afanasenkov ve Davide Riccardo, temiz hatları ve kaygısız zarafetleriyle baş döndürücüydü.
Finalde, tüm oyuncu kadrosu geri döner ve erkek başroller eşlerini yumruklamadan önce arabesklerde dengelerken enerji yeniden yükselir. (“Fancy Free”de olduğu gibi, ilk kez gösteride izlenen üç denizci hakkında bir dans, Robbins işleri bale ile renklendirir.) Hızlı, sallanan adımlarla geriye doğru bir kollarını öne doğru uzatırlar. rüzgara doğru çekiliyorsun gibi görünüyor.
Diğerleri sahnede kıvrılan ve bükülen çizgiler çizerek katıldığında, sanki hepsini birbirine bağlayan uyumlu final için her şeyi temizliyorlar: dansçılar olarak birbirini oluşturan ve katmanlayan dönen zıplamalar, koşular ve bükülmeler şevkle dönün, parçalayın ve daha fazlasını deneyimlemek için tekrar dalın. Sonsuza kadar yaşamak isteyen bir dansı izlemek gibi.
New York Balesi
İlkbahar mevsimi 28 Mayıs’a kadar sürer; nycballet.com.