Muhabir
New member
BBCYasadışı bulunmasına karşın bir epey Kuzey Koreli, Güney Kore dizilerini izliyor
Kuzey Kore kısa bir süre evvel her türlü yabancı etkiyi ortadan kaldırmayı amaçlayan kapsamlı yeni bir yasa çıkardı – yabancı sinemalarla, giysilerle ve hatta argo konuşurken yakalanan herkesi sert bir biçimde cezalandırıyor. Ancak niye?
Yoon Mi-so, bir Güney Kore dizisiyle yakalandığı için idam edilen bir adamı birinci gördüğünde 11 yaşında olduğunu söylüyor.
Yaşadığı mahalledeki herkese izlemesi emredilmiş.
Seul’deki konutundan BBC’ye yaptığı açıklamada, “İzlemeseydiniz, ihanet olarak değerlendirilirdi” dedi.
Kuzey Koreli güvenlik güçleri, her insanın yasadışı görüntü kaçakçılığının cezasının vefat olduğunu bilmesini sağlıyordu.
“Gözleri bağlı olan adamı epey güzel hatırlıyorum, gözyaşlarının aktığını hâlâ gorebiliyorum. Bu benim için sarsıcıydı. Gözbağı gözayaşlarından büsbütün sırılsıklam olmuştu.
“Onu bir direğe bağladılar, daha sonra da vurdular.”
‘Silahsız bir savaş’
İnternetsiz, toplumsal medyasız ve ülke başkanlarının duymanızı istediklerini size söylemek için tasarlanmış devlet denetimli sırf birkaç televizyon kanalının olduğu bir daimi kısıtlama altında olduğunuzu hayal edin – Kuzey Kore’de hayat bu biçimde.
Ve artık Kuzey Kore’nin önderi Kim Jong-Un, rejimin “gerici düşünce” olarak tanımladığı şeye karşı kapsamlı yeni bir yasa getirerek kısıtlamaları daha da sıkılaştırdı.
Güney Kore, ABD yahut Japonya’dan fazlaca sayıda basın-yayın eseriyle yakalanan herkes artık vefat cezasıyla karşı karşıya. Bu görüntüleri izlerken yakalananlar 15 yıl çalışma kampına gönderilmekle karşı karşıyalar.
Ve bu yalnızca insanların ne izlediğiyle ilgili değil.
Kim yakın vakitte devlet medyasına, Gençlik Ligi’ni, gençler içindeki “ahlaksız, bireyci, anti-sosyalist davranışları” yıkmaya çağıran bir mektup yazdı.
“Tehlikeli zehirler” olarak nitelendirdiği yabancı lisanda konuşmayı, saç tarzlarını ve kıyafetleri durdurmak istiyordu.
EPAKuzey Kore’nin önderi Kim Jong-Un
Kuzey Kore’de kaynakları bulunan Seul merkezli internet sitesi Daily NK, üç gencin saçlarını K-pop idolleri üzere kestikleri ve pantolonlarını ayak bileklerinin üzerine kıvırdıkları için bir daha eğitim kampına gönderildiğini bildirdi. BBC bu iddiayı bağımsız olarak doğrulayamadı.
Bütün bunlar, Kim’in nükleer silahları yahut füzeleri içermeyen bir savaşta olmasından kaynaklanıyor.
Analistler, ülkedeki ömür giderek zorlaşırken, Kim’in Kuzey Kore halkına dışarıdan gelen ayrıntıların ulaşmasını engellemeye çalıştığını söylüyor.
Milyonlarca insanın açlıkla boğuştuğu düşünülüyor. Kim halkın, sonun güneyinde, Asya’nın en güçlü kentlerinden biri olan Seul’de geçen heybetli dizilerdeki hayatı görmek yerine, hâlâ devletin ihtimamla hazırlanmış propagandasıyla beslendiklerinden emin olmak istiyor.
Salgına cevap olarak geçen yıl hudutlarını kapattıktan daha sonra ülkenin her zamankinden daha fazla dış dünyayla teması kesildi. Komşu Çin’den hayati mamüllerin ithalatı ve ticaret neredeyse durma noktasına geldi. Birtakım tedarikler ulaşmaya başlasa da, ithalat hâlâ sonlu.
Bu kendi kendine dayatılan izolasyon, paranın rejimin nükleer emellerine akıtıldığı, esasen başarısız olan bir ekonomiyi daha da kötüleştirdi. Bu yılın başlarında Kim, halkının “üstesinden gelinmesi gereken en makus durumla” karşı karşıya olduğunu itiraf etti.
Yasa ne diyor?
Daily NK, yasanın bir kopyasına ulaşan birinci kuruluş oldu.
Genel Yayın Direktörü Lee Sang Yong BBC’ye, “Bir personel yakalanırsa fabrika liderinin da cezalandırılabileceğini, bir çocuk sıkıntılıysa anne babanın da cezalandırılabileceğini belirtiyor. Kuzey Kore rejiminin teşvik ettiği karşılıklı izleme sistemi bu yasaya pek yansıyor” dedi.
Bunun, genç kuşağın Güney Kore hakkında sahip olabileceği her türlü hayali yahut merakı “yok etmeyi” amaçladığını söylüyor:
“Başka bir deyişle, rejim, başka ülkelerden kültürler tanıtılırsa bir direniş hissinin oluşabileceği kararına vardı.”
BBCTelevizyonlara aküyle güç sağlanması gerekebiliyor
Geçen yıl ülkeden kaçmayı başaran az sayıdaki şahıstan biri olan Choi Jong-hoon, BBC’ye “İçinden geçilen devir ne kadar sıkıntı olursa, düzenlemeler, yasalar ve cezalar o kadar sertleşir” dedi.
“Psikolojik olarak, karnınız doyduğunda ve bir Güney Kore sineması izlediğinizde, bundan keyif alabilirsiniz. Ama yiyecek bir şey olmadığında ve yaşamak bir çabaya dönüştüğünde, beşerler hoşnutsuz oluyor.”
İşe yarayacak mı?
Evvelki baskılar yalnızca, ekseriyetle Çin hududundan ülkeye sokulan yabancı sinemaları elden ele dolaştırmakta insanların ne kadar maharetli olduklarını gösterdi.
Choi’ye bakılırsa, birkaç yıldır diziler “oldukca yaygın” olan USB belleklerde dolaşıyor. Gizlenmeleri kolay ve ayrıyeten parola ile şifreleniyorlar.
“Üç kere art geriye yanlış şifre girerseniz, USB içeriği siler. Hatta, içerik fazlaca hassassa, bir yanlış şifre girişinden daha sonra silineceği biçimde onu ayarlayabilirsiniz.
“Ayrıca makul bir bilgisayarda sırf bir sefer görüntülenebilecek biçimde ayarlanmış USB’ler var. bu biçimdece diğer bir aygıta takamazsınız ya da öteki birine veremezsiniz. Sırf siz gorebilirsiniz. Yaymak isteseniz de, yapamazsınız.”
Mi-so, yaşadığı mahallenin sinema izlemek için ne kadar fazlaca çabaladığını hatırlıyor.
Bir seferinde bir otomobil aküsünü ödünç aldıklarını ve televizyona güç sağlayacak kâfi elektriği almak için bir jeneratöre bağladıklarını söylüyor. ‘Stairway to Heaven’ (Cennet’e merdiven) isimli bir Güney Kore dizisi izlediğini hatırlıyor.
Evvel üvey annesiyle, akabinde kanserle savaşan bir kızın bu destansı aşk öyküsü, yaklaşık 20 yıl evvel Kuzey Kore’de tanınan olmuş üzere görünüyor.
Choi, bunun bununla birlikte yabancı kanallara olan hayranlığın sahiden başladığı vakit olduğunu söylüyor – Çin’den gelen ucuz CD ve DVD’lerin sayesinde.
Baskının başlangıcı
Ancak daha sonra, Pyongyang’daki rejim bunu fark etmeye başladı. Choi, 2000’lerin başında güvenlik güçlerinin bir üniversiteye baskın düzenlediğini ve 20.000’den çok CD bulduğunu hatırlıyor.
Choi, “Bu yalnızca tek bir üniversiteydi. Ülkenin her yerinde kaç tane olduğunu hayal edebiliyor musunuz? Hükümet şoke oldu. İşte bu biçimde daha sert cezalar getirdiler” diyor.
Kim Geum-hyok, 2009 yılında yasadışı görüntüler paylaşan herkesi yakalamak ve tutuklamak için kurulan özel bir ünitede çalışan güvenlik güçleri tarafınca yakalandığında çabucak hemen 16 yaşında olduğunu söylüyor.
Bir arkadaşına, babasının Çin’den gizlice getirdiği Güney Kore pop müziğinin DVD’lerini vermişti.
SBSStairway to Heaven dizisi Kuzey Kore’de 20 yıl evvel popülerdi
Bir yetişkin üzere muamele gördüğünü, sorgu için bilinmeyen bir odaya gdolayıldüğünü ve burada uyumasına müsaade verilmediğini söylüyor. 4 gün boyunca tekraren yumruklandığını ve tekmelendiğini anlatıyor.
BBC’ye yaptığı açıklamada, “oldukca korktuğunu” söylüyor.
Şu an Seul’de yaşıyor.
“Dünyamın bitmiş olduğini sanıyordum. Bu görüntüyü nasıl aldığımı ve kaç bireye gösterdiğimi öğrenmek istediler. O DVD’leri Çin’den babamın getirdiğini söyleyemezdim. Ne diyebilirim ki? Babamdı. hiç bir şey söylemedim, yalnızca ‘Bilmiyorum, bilmiyorum’ dedim. Lütfen bırakın gideyim.”
Geum-hyok, Pyongyang’ın seçkin ailelerinden birinden geliyor ve babası sonunda onu hür bırakmak için bakılırsavlilere rüşvet vermiş. Kim’in yeni maddesine göre bunun olma ihtimali neredeyse imkansız.
O devirde misal kabahatlerden yakalananların birçok çalışma kamplarına gönderildi. Ancak bu gereğince caydırıcı olmadı, o yüzden cezalar ağırlaştı.
Choi, “İlk başta ceza bir çalışma kampında yaklaşık bir yıl geçirmeyi kapsıyordu. Bu çabucak sonrasında kampta üç yıldan fazla geçirilecek biçimde değişti. Şu anda, çalışma kamplarına giderseniz, gençlerin yüzde 50’den çoksı yabancı medyayı izledikleri için oradalar” diyor.
“Birisi iki saat yasadışı malzeme izliyorsa, bu biçimde bu, bir çalışma kampında üç yıl demektir. Bu büyük bir sorun.”
Birden çok kaynağımız bize, Kuzey Kore’deki birtakım esir kamplarının boyutunun geçen yıl büyüdüğünü söylemiş oldu. Choi, yeni maddelerin bunda tesirli olduğuna inanıyor:
“Film izlemek bir lüks. Sinema izlemeyi düşünmedilk evvel kendinizi besleyebilmeniz gerekiyor. Besine erişmenin bile güç olduğu vakit içinderda, bir aile üyesinin bile çalışma kampına gönderilmesi yıkıcı olabilir.”
Beşerler niye hâlâ bunu yapıyor?
Geum-hyok bana, “Bu dizileri izlemek için fazlaca fazla riske girmek zorunda kaldık. Fakat merakımızı kimse yenemez. Dış dünyada neler olup bittiğini bilmek istedik” dedi.
Sonunda ülkesi hakkındaki gerçeği öğrenmek Guem-hyok’un ömrünü değiştirdi. Pekin’de eğitim görmesine müsaade verilen birkaç ayrıcalıklı Kuzey Koreliden bir tanesiydi. Burada, interneti keşfetti.
“İlk başta buna [Kuzey Kore’nin nasıl görüldüğüne] inanamadım. Batılıların palavra dediğini düşündüm. Wikipedia palavra söylüyor, buna nasıl inanayım? Kalbim ve beynim ikiye bölündü.
“Bu yüzden Kuzey Kore hakkında birfazlaca belgesel izledim, biroldukça gazete okudum. daha sonra muhtemelen hakikat olduklarını anladım zira söylemiş oldukleri mantıklıydı.
“Zihnimde bir dönüşüm olduğunu fark ettikten daha sonra artık hayli geçti, geri dönemezdim.”
Guem-hyok sonunda Seul’e kaçtı.
Mi-so bir moda danışmanı olarak hayallerini yaşıyor. Yeni ülkesinde yaptığı birinci şey, Stairway to Heaven dizisinde gördüğü tüm yerleri gezmek oldu.
Lakin onlarınki üzere kıssalar gitgide daha az hale geliyor.
Sıkı bir biçimde denetim edilen hudutta mevcut “vur-öldür” nizamı ile ülkeyi terk etmek neredeyse imkansız hale geldi. Ve Kim’in yeni yasasının daha fazla caydırıcı bir tesiri olmasını beklememek sıkıntı.
Kuzey Kore’de ailesini geride bırakmak zorunda kalan Choi, bir ya da iki dizi izlemenin onlarca yıllık ideolojik denetimi altüst etmeyeceğine inanıyor. Lakin Kuzey Korelilerin devlet propagandasının gerçek olmadığından şüphelendiğini düşünüyor.
“Kuzey Korelilerin kalbinde bir ızdırap tohumu var lakin ıstıraplarının neye yönelik olduğunu bilmiyorlar” diyor.
“Yönsüz bir eza. Anlattığım vakit bile anlayamamaları içimi acıtıyor. Birilerinin onları uyandırmasına, aydınlatmasına muhtaçlık var.”
Kuzey Kore kısa bir süre evvel her türlü yabancı etkiyi ortadan kaldırmayı amaçlayan kapsamlı yeni bir yasa çıkardı – yabancı sinemalarla, giysilerle ve hatta argo konuşurken yakalanan herkesi sert bir biçimde cezalandırıyor. Ancak niye?
Yoon Mi-so, bir Güney Kore dizisiyle yakalandığı için idam edilen bir adamı birinci gördüğünde 11 yaşında olduğunu söylüyor.
Yaşadığı mahalledeki herkese izlemesi emredilmiş.
Seul’deki konutundan BBC’ye yaptığı açıklamada, “İzlemeseydiniz, ihanet olarak değerlendirilirdi” dedi.
Kuzey Koreli güvenlik güçleri, her insanın yasadışı görüntü kaçakçılığının cezasının vefat olduğunu bilmesini sağlıyordu.
“Gözleri bağlı olan adamı epey güzel hatırlıyorum, gözyaşlarının aktığını hâlâ gorebiliyorum. Bu benim için sarsıcıydı. Gözbağı gözayaşlarından büsbütün sırılsıklam olmuştu.
“Onu bir direğe bağladılar, daha sonra da vurdular.”
‘Silahsız bir savaş’
İnternetsiz, toplumsal medyasız ve ülke başkanlarının duymanızı istediklerini size söylemek için tasarlanmış devlet denetimli sırf birkaç televizyon kanalının olduğu bir daimi kısıtlama altında olduğunuzu hayal edin – Kuzey Kore’de hayat bu biçimde.
Ve artık Kuzey Kore’nin önderi Kim Jong-Un, rejimin “gerici düşünce” olarak tanımladığı şeye karşı kapsamlı yeni bir yasa getirerek kısıtlamaları daha da sıkılaştırdı.
Güney Kore, ABD yahut Japonya’dan fazlaca sayıda basın-yayın eseriyle yakalanan herkes artık vefat cezasıyla karşı karşıya. Bu görüntüleri izlerken yakalananlar 15 yıl çalışma kampına gönderilmekle karşı karşıyalar.
Ve bu yalnızca insanların ne izlediğiyle ilgili değil.
Kim yakın vakitte devlet medyasına, Gençlik Ligi’ni, gençler içindeki “ahlaksız, bireyci, anti-sosyalist davranışları” yıkmaya çağıran bir mektup yazdı.
“Tehlikeli zehirler” olarak nitelendirdiği yabancı lisanda konuşmayı, saç tarzlarını ve kıyafetleri durdurmak istiyordu.
EPAKuzey Kore’nin önderi Kim Jong-Un
Kuzey Kore’de kaynakları bulunan Seul merkezli internet sitesi Daily NK, üç gencin saçlarını K-pop idolleri üzere kestikleri ve pantolonlarını ayak bileklerinin üzerine kıvırdıkları için bir daha eğitim kampına gönderildiğini bildirdi. BBC bu iddiayı bağımsız olarak doğrulayamadı.
Bütün bunlar, Kim’in nükleer silahları yahut füzeleri içermeyen bir savaşta olmasından kaynaklanıyor.
Analistler, ülkedeki ömür giderek zorlaşırken, Kim’in Kuzey Kore halkına dışarıdan gelen ayrıntıların ulaşmasını engellemeye çalıştığını söylüyor.
Milyonlarca insanın açlıkla boğuştuğu düşünülüyor. Kim halkın, sonun güneyinde, Asya’nın en güçlü kentlerinden biri olan Seul’de geçen heybetli dizilerdeki hayatı görmek yerine, hâlâ devletin ihtimamla hazırlanmış propagandasıyla beslendiklerinden emin olmak istiyor.
Salgına cevap olarak geçen yıl hudutlarını kapattıktan daha sonra ülkenin her zamankinden daha fazla dış dünyayla teması kesildi. Komşu Çin’den hayati mamüllerin ithalatı ve ticaret neredeyse durma noktasına geldi. Birtakım tedarikler ulaşmaya başlasa da, ithalat hâlâ sonlu.
Bu kendi kendine dayatılan izolasyon, paranın rejimin nükleer emellerine akıtıldığı, esasen başarısız olan bir ekonomiyi daha da kötüleştirdi. Bu yılın başlarında Kim, halkının “üstesinden gelinmesi gereken en makus durumla” karşı karşıya olduğunu itiraf etti.
Yasa ne diyor?
Daily NK, yasanın bir kopyasına ulaşan birinci kuruluş oldu.
Genel Yayın Direktörü Lee Sang Yong BBC’ye, “Bir personel yakalanırsa fabrika liderinin da cezalandırılabileceğini, bir çocuk sıkıntılıysa anne babanın da cezalandırılabileceğini belirtiyor. Kuzey Kore rejiminin teşvik ettiği karşılıklı izleme sistemi bu yasaya pek yansıyor” dedi.
Bunun, genç kuşağın Güney Kore hakkında sahip olabileceği her türlü hayali yahut merakı “yok etmeyi” amaçladığını söylüyor:
“Başka bir deyişle, rejim, başka ülkelerden kültürler tanıtılırsa bir direniş hissinin oluşabileceği kararına vardı.”
BBCTelevizyonlara aküyle güç sağlanması gerekebiliyor
Geçen yıl ülkeden kaçmayı başaran az sayıdaki şahıstan biri olan Choi Jong-hoon, BBC’ye “İçinden geçilen devir ne kadar sıkıntı olursa, düzenlemeler, yasalar ve cezalar o kadar sertleşir” dedi.
“Psikolojik olarak, karnınız doyduğunda ve bir Güney Kore sineması izlediğinizde, bundan keyif alabilirsiniz. Ama yiyecek bir şey olmadığında ve yaşamak bir çabaya dönüştüğünde, beşerler hoşnutsuz oluyor.”
İşe yarayacak mı?
Evvelki baskılar yalnızca, ekseriyetle Çin hududundan ülkeye sokulan yabancı sinemaları elden ele dolaştırmakta insanların ne kadar maharetli olduklarını gösterdi.
Choi’ye bakılırsa, birkaç yıldır diziler “oldukca yaygın” olan USB belleklerde dolaşıyor. Gizlenmeleri kolay ve ayrıyeten parola ile şifreleniyorlar.
“Üç kere art geriye yanlış şifre girerseniz, USB içeriği siler. Hatta, içerik fazlaca hassassa, bir yanlış şifre girişinden daha sonra silineceği biçimde onu ayarlayabilirsiniz.
“Ayrıca makul bir bilgisayarda sırf bir sefer görüntülenebilecek biçimde ayarlanmış USB’ler var. bu biçimdece diğer bir aygıta takamazsınız ya da öteki birine veremezsiniz. Sırf siz gorebilirsiniz. Yaymak isteseniz de, yapamazsınız.”
Mi-so, yaşadığı mahallenin sinema izlemek için ne kadar fazlaca çabaladığını hatırlıyor.
Bir seferinde bir otomobil aküsünü ödünç aldıklarını ve televizyona güç sağlayacak kâfi elektriği almak için bir jeneratöre bağladıklarını söylüyor. ‘Stairway to Heaven’ (Cennet’e merdiven) isimli bir Güney Kore dizisi izlediğini hatırlıyor.
Evvel üvey annesiyle, akabinde kanserle savaşan bir kızın bu destansı aşk öyküsü, yaklaşık 20 yıl evvel Kuzey Kore’de tanınan olmuş üzere görünüyor.
Choi, bunun bununla birlikte yabancı kanallara olan hayranlığın sahiden başladığı vakit olduğunu söylüyor – Çin’den gelen ucuz CD ve DVD’lerin sayesinde.
Baskının başlangıcı
Ancak daha sonra, Pyongyang’daki rejim bunu fark etmeye başladı. Choi, 2000’lerin başında güvenlik güçlerinin bir üniversiteye baskın düzenlediğini ve 20.000’den çok CD bulduğunu hatırlıyor.
Choi, “Bu yalnızca tek bir üniversiteydi. Ülkenin her yerinde kaç tane olduğunu hayal edebiliyor musunuz? Hükümet şoke oldu. İşte bu biçimde daha sert cezalar getirdiler” diyor.
Kim Geum-hyok, 2009 yılında yasadışı görüntüler paylaşan herkesi yakalamak ve tutuklamak için kurulan özel bir ünitede çalışan güvenlik güçleri tarafınca yakalandığında çabucak hemen 16 yaşında olduğunu söylüyor.
Bir arkadaşına, babasının Çin’den gizlice getirdiği Güney Kore pop müziğinin DVD’lerini vermişti.
SBSStairway to Heaven dizisi Kuzey Kore’de 20 yıl evvel popülerdi
Bir yetişkin üzere muamele gördüğünü, sorgu için bilinmeyen bir odaya gdolayıldüğünü ve burada uyumasına müsaade verilmediğini söylüyor. 4 gün boyunca tekraren yumruklandığını ve tekmelendiğini anlatıyor.
BBC’ye yaptığı açıklamada, “oldukca korktuğunu” söylüyor.
Şu an Seul’de yaşıyor.
“Dünyamın bitmiş olduğini sanıyordum. Bu görüntüyü nasıl aldığımı ve kaç bireye gösterdiğimi öğrenmek istediler. O DVD’leri Çin’den babamın getirdiğini söyleyemezdim. Ne diyebilirim ki? Babamdı. hiç bir şey söylemedim, yalnızca ‘Bilmiyorum, bilmiyorum’ dedim. Lütfen bırakın gideyim.”
Geum-hyok, Pyongyang’ın seçkin ailelerinden birinden geliyor ve babası sonunda onu hür bırakmak için bakılırsavlilere rüşvet vermiş. Kim’in yeni maddesine göre bunun olma ihtimali neredeyse imkansız.
O devirde misal kabahatlerden yakalananların birçok çalışma kamplarına gönderildi. Ancak bu gereğince caydırıcı olmadı, o yüzden cezalar ağırlaştı.
Choi, “İlk başta ceza bir çalışma kampında yaklaşık bir yıl geçirmeyi kapsıyordu. Bu çabucak sonrasında kampta üç yıldan fazla geçirilecek biçimde değişti. Şu anda, çalışma kamplarına giderseniz, gençlerin yüzde 50’den çoksı yabancı medyayı izledikleri için oradalar” diyor.
“Birisi iki saat yasadışı malzeme izliyorsa, bu biçimde bu, bir çalışma kampında üç yıl demektir. Bu büyük bir sorun.”
Birden çok kaynağımız bize, Kuzey Kore’deki birtakım esir kamplarının boyutunun geçen yıl büyüdüğünü söylemiş oldu. Choi, yeni maddelerin bunda tesirli olduğuna inanıyor:
“Film izlemek bir lüks. Sinema izlemeyi düşünmedilk evvel kendinizi besleyebilmeniz gerekiyor. Besine erişmenin bile güç olduğu vakit içinderda, bir aile üyesinin bile çalışma kampına gönderilmesi yıkıcı olabilir.”
Beşerler niye hâlâ bunu yapıyor?
Geum-hyok bana, “Bu dizileri izlemek için fazlaca fazla riske girmek zorunda kaldık. Fakat merakımızı kimse yenemez. Dış dünyada neler olup bittiğini bilmek istedik” dedi.
Sonunda ülkesi hakkındaki gerçeği öğrenmek Guem-hyok’un ömrünü değiştirdi. Pekin’de eğitim görmesine müsaade verilen birkaç ayrıcalıklı Kuzey Koreliden bir tanesiydi. Burada, interneti keşfetti.
“İlk başta buna [Kuzey Kore’nin nasıl görüldüğüne] inanamadım. Batılıların palavra dediğini düşündüm. Wikipedia palavra söylüyor, buna nasıl inanayım? Kalbim ve beynim ikiye bölündü.
“Bu yüzden Kuzey Kore hakkında birfazlaca belgesel izledim, biroldukça gazete okudum. daha sonra muhtemelen hakikat olduklarını anladım zira söylemiş oldukleri mantıklıydı.
“Zihnimde bir dönüşüm olduğunu fark ettikten daha sonra artık hayli geçti, geri dönemezdim.”
Guem-hyok sonunda Seul’e kaçtı.
Mi-so bir moda danışmanı olarak hayallerini yaşıyor. Yeni ülkesinde yaptığı birinci şey, Stairway to Heaven dizisinde gördüğü tüm yerleri gezmek oldu.
Lakin onlarınki üzere kıssalar gitgide daha az hale geliyor.
Sıkı bir biçimde denetim edilen hudutta mevcut “vur-öldür” nizamı ile ülkeyi terk etmek neredeyse imkansız hale geldi. Ve Kim’in yeni yasasının daha fazla caydırıcı bir tesiri olmasını beklememek sıkıntı.
Kuzey Kore’de ailesini geride bırakmak zorunda kalan Choi, bir ya da iki dizi izlemenin onlarca yıllık ideolojik denetimi altüst etmeyeceğine inanıyor. Lakin Kuzey Korelilerin devlet propagandasının gerçek olmadığından şüphelendiğini düşünüyor.
“Kuzey Korelilerin kalbinde bir ızdırap tohumu var lakin ıstıraplarının neye yönelik olduğunu bilmiyorlar” diyor.
“Yönsüz bir eza. Anlattığım vakit bile anlayamamaları içimi acıtıyor. Birilerinin onları uyandırmasına, aydınlatmasına muhtaçlık var.”